Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ένα ερώτημα πεισματικά βασανίζει το λογικό μας. Άραγε τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι μια ανιαρή επανάληψη ή ανάπλαση ζωής;
Ο χριστιανικός κόσμος προσδοκά την ημέρα αυτή με λαχτάρα και ελπίζει στα θεία δώρα του τεχθέντος Θεανθρώπου. Διαποτισμένος από την Εκκλησιαστική θεολογική σκέψη πιστεύει τα Χριστούγεννα ως ημέρα ψυχοσωματικής ανακαινίσεως, ως ημέρα ελπίδος και ευλογίας. Και έτσι είναι.
Το σκότος της αγνωσίας, η απόγνωση της κακίας, η απάτη της αμαρτίας διαλύονται με την ανατολή του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Όλα αλλάζουν. Η ιστορία ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο.
Η κτίση ξαναβρίσκει τη χαρά του Παραδείσου. Ο ουρανός αγκαλιάζει τη γη. Οι καρδιές γαληνεύουν. Η ανθρωπότητα, κουρασμένη από την περιπλάνηση συναντάται με τη Θεότητα και επανακτά την πρώτη, την Παραδεισιακή χαρά και ευφροσύνη.
Η Γέννηση του Χριστού είναι και δική μας αναγέννηση.
Έτσι πιστεύει και έτσι ζει η Εκκλησία μας τα Χριστούγεννα. Και το ερώτημά μας είναι: Οι χριστιανοί θα ζήσουν έτσι τα Χριστούγεννα; Ή μήπως η μεγάλη ημέρα της του Χριστού Γεννήσεως θα είναι μια ανιαρή επανάληψη μιας ανούσιας, μιας τυπικής εορτής;
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι περιμένουν διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Ως ημέρα ψυχαγωγίας, ως ευκαιρία ανάπαυλας από την καθημερινή ένταση, ως ημέρα επικοινωνίας, ως ημέρα εξόδου και διασκεδάσεως. Είναι και όλα αυτά τα Χριστούγεννα. Κυρίως όμως είναι ημέρα αναγεννήσεως. Πόσοι από εμάς με αυτόν τον πόθο της αναγεννήσεως περιμένουν τα φετινά Χριστούγεννα;
Η Γέννηση του Χριστού δεν είναι το «εφ’ άπαξ γεγονός», «εν ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως». Είναι το καθημερινό γεγονός της Εκκλησίας μας. Με τρόπο θείο και μυστηριακό μέσα σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Υιός και Λόγος προσλαμβάνει την ανθρωπότητα για να την αγιάσει και την θεώσει και να δώσει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να ενωθούμε μαζί του με τη θεία Κοινωνία. Μακριά από την Εκκλησία ή ακόμα και τυπικά μέσα σ’ αυτήν, τα Χριστούγεννα είναι δίχως Χριστό, εγωιστικά, ατομικά, παγερά, ανιαρά.
Μερικοί την αγία νύχτα ξημερώνονται «εν κραιπάλη και μέθη» και περνούν τις ανεπανάληπτες στιγμές του Μυστηρίου μέσα σε ατμόσφαιρα κοσμικής ηδονής και φιλοσαρκικής ευχαριστήσεως. Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν έρχεται η Βασιλεία του Φωτός στη ζωή αλλά του σκότους και της πλάνης. Πώς να φέρουν χαρά στους ανθρώπους αυτούς τα Χριστούγεννα;
Η χαρά της εορτής βρίσκεται στην επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο. Η συνάντηση αυτή γίνεται μόνο μέσα στο Μυστικό Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, η οποία ενδεδυμένη τον χαρμόσυνο μανδύα εκπέμπει φως στους αναζητητές της χαράς και δια του ιερού μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας επαναλαμβάνει τη θεία Γέννηση στη νοητή Βηθλεέμ, την Αγία Τράπεζα. Εδώ ο τεχθείς Βασιλεύς των Ουρανών δεν παίρνει σώμα. Δέχεται τις αμαρτίες μας και δωρίζει την αγάπη Του, η οποία αλλάζει τη ζωή μας, την κάνει ειρηνική, συνετή, αληθινή, δίκαιη, καθαρή.
Ίσως μας πείτε ότι τα λόγια αυτά είναι άσχετα με τα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου που έχει μάθει και σκέπτεται με διαφορετικά κριτήρια. Σκεφτήκαμε όμως παράλληλα μήπως εξ αιτίας αυτής της διαφοροποιήσεως του προηγμένου ανθρώπου το όραμα της ειρήνης και της αγάπης γίνεται καθημερινά όλο και πιο μακρινό και απραγματοποίητο όνειρο; Γιατί ειρήνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αγάπη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Δικαιοσύνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αν κάπου δημιουργούν την ψευδαίσθηση της παρουσίας τους τούτο είναι εφήμερο και υποκριτικό.
Αν μπορούσε κανείς να υψώσει τη φωνή του για να ακουσθεί στα πέρατα του κόσμου και να καλέσει τους ισχυρούς της γης στην ταπεινή φάτνη της νέας Βηθλεέμ, της Εκκλησίας, και να πείσει τους ανθρώπους ότι εκείνο που ποθούν και αναζητούν υπάρχει μόνο στο Χριστό. Τότε μόνο τα Χριστούγεννα θα γινόταν εορτή νέας δημιουργίας και χαράς.
