«…
Η ανθρώπινη ιστορία βοά πως από καταστάσεις φανατισμού ξεπήδησαν πάντα
διαταραγμένοι αρχηγοί και ασύλληπτα δεινά.
Σε τέτοιες περιόδους, πίσω από
κραυγές για ανατροπές και εκκαθαρίσεις κρύβεται η ερωτοτροπία αναπήρων
προσωπικοτήτων με το χάος. Και γι΄ αυτό, κάθε πνευματικός οργανισμός, όπως η
Εκκλησία, που έχει συνείδηση της αποστολής του, οφείλει να δημιουργήσει
αναχώματα γνήσιας χριστιανικής πνευματικότητας, αισθητικής καλλιέργειας,
προσωπικής δημιουργικότητας και υγιών κοινωνικών δεσμών, στηριγμένων στην ανοχή,
την αλληλεγγύη, τη συμμετοχικότητα και την κριτική σκέψη. Σε εποχές, μάλιστα,
που οι θρησκείες χρεώνονται μεγάλο μέρος του παγκόσμιου εξτρεμισμού, η Ορθόδοξη
Εκκλησία μας, με τον λόγο, κυρίως όμως με το έργο, το ήθος και το ύφος της,
οφείλει να ποτίζει την κοινωνία μας με χυμούς μετριοπάθειας, ανοχής, αλλά και
κριτικής στάσης απέναντι σε δομές και πρακτικές αδικίας και εκμετάλλευσης. Μια
τέτοια στάση άλλωστε θα δρούσε λυτρωτικά και για το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας,
η οποία, ιδιαίτερα στις δυτικές κοινωνίες, έχασε τη φλόγα του προφητικού της
λόγου και ενσωματώθηκε σε μεγάλο βαθμό στις δομές και τους κώδικες ενός
απάνθρωπου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος…»
†
Δημητριάδος Ιγνάτιος
«Δημοκρατία»,
18/1/2015
