Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ (2016).
Τήν Τετάρτην, 13ην / 26ην Ὀκτωβρίου 2016, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν αὐτοῦ.
Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ἐκ τῆς Βενετίας ἐπιστροφῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου εἰς τήν Ἱερουσαλήμ καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, ἔνθα καί φυλάσσεται, τήν 13ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1965. Τό ἅγιον λείψανον τοῦτο εἶχε μεταφερθῆ ὑπό τῶν Σταυροφόρων εἰς Βενετίαν, ἐπέστρεψε δέ ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία τοῦτο, ὅτε ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἐζήτησε τοῦτο, μετά τήν συνάντησιν τοῦ Πάπα καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς Ἱεροσόλυμα καί τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων.
Τῆς ἐν λόγῳ ἑορτῆς προεξῆρξεν ἀρχικῶς ἐν τῷ Ἑσπερινῷ ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, ἐν συνεχείᾳ δέ κατά τήν ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Μητροπολίτου πρῴην Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ, ψαλλόντων τῶν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου ἑλληνιστί δεξιά καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου ἀραβιστί ἀριστερά μετά τῶν Σαββαϊτῶν Πατέρων ἀριστερά, μετεχόντων προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, ἐντοπίων ἐκ Βηθλεέμ, Μπετζάλλας, Μπετσαχούρ πάντων εὐχαριστούντων τόν ὅσιον καί δοξολογούντων τόν Κύριον ἐπί τῇ παρουσίᾳ τοῦ σεπτοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου.
Εἰς τό κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:
«Δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν, καί ἡ φροντίς αὐτῶν παρά Ὑψίστῳ. Διά τοῦτο λήψονται τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ Αὐτοῦ σκεπάσει αὐτούς καί τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν», (Σοφ. Σολομ. 5, 15-16), λέγει ὁ σοφός Σολωμών.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς προσκυνηταί,
Ἡ ἁγιαστική χάρις τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Σάββα συνήγαγε πάντας ἡμᾶς, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεβάσμιον ἡμέραν τῆς ἐπανακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ καί ἀφθάρτου σκηνώματος αὐτοῦ, ἐν τῷ ἐρημικῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἶναι τό φῶς, ἡ ζωή καί ὁ «ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι᾽ ἀναστάσεως Αὐτοῦ ἐκ νεκρῶν», (Α᾽ Πέτρ. 1,3), ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ ἐν τοῖς δικαίοις, δηλονότι τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ, τοῖς ζῶσιν εἰς τόν αἰῶνα.
Ὁμόφρων καί ὁμόσκηνος τῶν δικαίων τοῦ Θεοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τό βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καί τό διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρός Κυρίου. ( Σοφ. Σολ. 5,16). Καί τό μέν «βασίλειον τῆς εὐπρεπείας» εἶναι ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Τό δέ «διάδημα τοῦ κάλλους» εἶναι ὁ ὡραιότατος στέφανος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ ἀμοιβή τῶν Ἁγίων, ὡς κηρύττει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων, «καί φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ κομιεῖσθε τόν ἀμάραντον τῆς δόξης στέφανον», (Α Πετρ. 5,4). Κατά δέ τόν Προφήτην Ἠσαΐαν: «Κατά τήν μεγάλην ἐκείνην ἡμέραν, ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων ὁ Παντοκράτωρ, θά εἶναι εἰς τόν ἐναπομείναντα λαόν μου ὁ στέφανος τῆς ἐλπίδος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπιλεχθῆ ἀπό δόξαν», (Ἡσ. 28,5).
Ἀναφερόμενος ὁ θεῖος Παῦλος εἰς τήν ὑπό τοῦ Κυρίου ἀνταμοιβήν τῶν δικαίων, ἤτοι τῶν ἁγίων Αὐτοῦ, λέγει: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα. Λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος Κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ», (Β´ Τιμ. 4,7).
Ἑρμηνεύων τούς λόγους τοῦ Παύλου ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Δικαιοσύνην ἐνταῦθα τήν καθόλου φησίν ἀρετήν», δηλονότι τήν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου. Ὁ δέ ἀγαπῶν αὐτοῦ τήν ἐπιφάνειαν, τήν ἔνδοξον, δηλονότι ἐμφάνισίν Του, πάντα πράξει, ὥστε καί πρό ἐκείνης τῆς καθολικῆς γενέσθαι αὐτῷ τήν μερικήν». Ἐνταῦθα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἐπικαλεῖται τούς Κυριακούς λόγους: «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσῃ καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσῃ αὐτόν καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾽ αὐτῷ ποιήσομεν», (Ἰωάν. 14,23).
Σχολιάζων τούς λόγους τούτους ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Κατοικήσαντος γάρ ἐν ἡμῖν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνέσται δήπου πάντως καί ὁ γεννήσας αὐτόν. Πνεῦμα γάρ καί αὐτοῦ τοῦ Πατρός τό Πνεῦμα Χριστοῦ». Μέ ἄλλα λόγια ὁ Πατήρ ἡμῶν Σάββας τόσον πολύν ἠγάπησε τόν Χριστόν, ὥστε ὁ ὁμοούσιος τῷ Θεῷ Πατρί Υἱός καί Λόγος σύν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, δηλονότι ἡ μία Θεότης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐγκατῴκησεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Ὅσιος Σάββας ἐπέγνωσεν ὅτι τό σῶμά του εἶναι Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματός, συμφώνως τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ θεσπεσίου Παύλου, λέγοντος: «οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματος ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν», (Α´ Κορ. 6,19). «Τόν βίον εὐσεβῶς ἐπί γῆς ἐκτελέσας, δοχεῖον καθαρόν, σύ τοῦ Πνεύματος ὤφθης, φωτίζων τούς ἐν πίστει σοι, προσιόντας μακάριε. Ὅθεν αἴτησαι, τόν σόν Δεσπότην φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν τῶν ἀνυμνούντων σε Σάββα, θεόφρον Πατήρ ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός αὐτοῦ.
Τόν θεῖον τοῦτον φωτισμόν, τόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρέχει ὁ μακάριος Πατήρ ἡμῶν Σάββας διά τοῦ λύχνου αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου, τοῦ μαρτυροῦντος τήν μεταμόρφωσιν καί ἀνάστασιν τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ Ἰησοῦ, καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωσιν καί ἀνάστασιν ἀποσκοπεῖ ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ὄχι μόνον τῶν ἀσκουμένων ἐνταῦθα μοναχῶν, ἀλλά πάντων τῶν θελόντων σωθῆναι τάς ψυχάς αὐτῶν.
Προσέτι δέ ὁ ὅσιος ἡμῶν καί θεοφόρος πατήρ Σάββας μᾶς ὑποδεικνύει διά τοῦ ζῶντος αὐτοῦ παραδείγματος τήν ὠφέλειαν, τήν ὁποίαν φέρει ἡ διά μέσου τῶν θλίψεων παιδαγωγία τοῦ Κυρίου, ὡς λέγει καί ὁ θεῖος Παῦλος, ἐπικαλούμενος τάς Παροιμίας τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος: «Υἱέ μου, μή ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ ἐκλύου ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. ὅν γάρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγεῖ δέ πάντα υἱόν, ὅν παραδέχεται», (Παροιμ. 3,11/ Ἑβρ. 12, 5-6) τουτέστιν «Υἱέ μου, μή παραμελῇς τήν παιδαγωγίαν τοῦ Κυρίου καί μή λιποψύχει, ὅταν δοκιμάζησαι ὑπ᾽ Αὐτοῦ, διότι ὁ Κύριος παιδεύει- παιδαγωγεῖ ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον ἀγαπᾷ, μαστιγώνει δέ ὡς Πατήρ καθένα, τόν ὁποῖον θεωρεῖ ὡς υἱόν Του».
Τοιοῦτοι ἐργάται τῆς παιδαγωγίας τοῦ Κυρίου εἶναι καί τά σεβαστά μέλη τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, δηλονότι οἱ ἐνταῦθα ἐνασκούμενοι μοναχοί μετά τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν Πατρός, οἱ ὁποῖοι τελοῦν ὑπό τήν σκέπην τῆς ῾Υπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ὑπό τήν καθοδήγησιν τήν νοεράν τοῦ σήμερον τιμωμένου καθηγητοῦ τῆς ἐρήμου τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ὁ ὁποῖος: «τά ἐπίγεια πάντα καταλιπών, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, καί ἐν κόσμῳ ὑπάρχων σωματικῶς, τῷ πνεύματι γέγονας τῶν Ἀγγέλων συμμέτοχος. Τά γάρ παρόντα πάθη νεκρώσας τοῦ σώματος, τῆς Τριάδος ἐδείχθης θεράπων μακάριος, ὅθεν καί νοσούντων θεραπεύεις τά πάθη καί λόγῳ τά πνεύματα ἀπελαύνεις τῇ χάριτι, θεοφόρε Πατήρ ἡμῶν. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τήν ἁγίαν μνήμην τῆς ἐπανακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων σου». Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
