Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ (2017).

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ (2017).

Τήν Τετάρτην, 20^ήν Ἰουλίου /2^αν Αὐγούστου 2017, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην εἰς τό μέσον τῆς ἀποστάσεως μεταξύ Ἱερουσαλήμ καί Βηθλεέμ καί πλησίον τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ Καθίσματος τῆς Θεοτόκου.

Ὁ προφήτης Ἠλίας παραμένει εἰς τήν μνήμην τῆς Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὡς «ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ», ὁ ἔμπλεως ζήλου Κυρίου, ὁ ὑπερασπισάμενος τά δικαιώματα τῆς ἀληθείας Αὐτοῦ ἐνώπιον του βασιλέως Ἀχαάβ καί τῆς συζύγου αὐτοῦ Ἰεζάβελ. Διά προσευχῆς αὐτοῦ ὁ Θεός κατέπεμψε πῦρ  ἐξ οὐρανοῦ, τό ὁποῖον κατέκαυσε τάς πέτρας καί τά ξύλα τοῦ θυσιαστηρίου, (Βασιλ. Γ’, Κεφ. ΙΗ’). Προσηυχήθη νά μήν βρέξῃ  ὁ Θεός ἐπί τριετίαν καί πάλιν ἔλυσε διά προσευχῆς τήν  ἀνομβρίαν, (Βασιλ. Γ’, Κεφ. ΙΗ’ 44-46). Ἀνελήφθη ἐν ἅρματι πυρός εἰς οὐρανόν καί ἐκεῖθεν ἀπέστειλε διπλῆν τήν χάριν αὐτοῦ εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ προφήτην Ἐλισσαῖον εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν (Βασιλ. Δ’, Κεφ. Β’).

Πρός τιμήν τῆς μνήμης αὐτοῦ ἔλαβε χώραν πανήγυρις εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν περιοχήν, ἔνθα ὁ προφήτης Ἠλίας ἐκοιμήθη «ὑποκάτω ἀρκεύθου καί ἔνθα ἄγγελος Κυρίου ἀφύπνισεν αὐτόν καί ἔδωσεν αυτῷ καί ἔφαγεν ἄρτον καί ἔπιεν ὕδωρ καί ἐπορεύθη ἐν τῇ ἰσχύϊ τῆς βρώσεως καί πόσεως ταύτης τεσσαράκοντα ἡμέρας ἕως ὄρους Χωρήβ», (Βασιλ. Γ’, ΙΘ’, 5-8).

Ἐνταῦθα ἐτελέσθη Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας, χοροστατοῦντος τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου  Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ διακόνου Ἀναστασίου, ψάλλοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά ἑλληνιστί, ρωσιστί καί ρουμανιστί καί τοῦ κ. Ριμόν Κάμαρ ἀριστερά ἀραβιστί καί προσευχομένου εὐσεβοῦς λαοῦ ἐξ Ἱεροσολύμων  καί τῶν περιχώρων Βηθλεέμ, Μπετζάλλας καί Χωρίου τῶν Ποιμένων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ἔχοντα οὕτως ὡς ἕπεται  ἴδε:

«Καί ἀνέστη Ἠλίας προφήτης ὡς πῦρ καί ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπάς ἐκαίετο… ἐν λόγῳ Κυρίου ἀνέσχεν οὐρανόν, κατήγαγεν οὕτως τρίς πῦρ. Ὡς ἐδοξάσθης, Ἠλία, ἐν τοῖς θαυμασίοις σου. Καί τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι»; (Σοφία Σειράχ 48, 1-4). [Κατόπιν παρουσιάσθη ὁ Προφήτης Ἠλίας ὅμοιος πρός πῦρ καί ὁ λόγος του ἦτο φλογερός ὡς ἡ λαμπάς… Διά τοῦ λόγου του ἔκλεισε τόν οὐρανόν ἀπό βροχήν καί ταυτοχρόνως διέταξε καί κατῆλθε τρεῖς φοράς πῦρ ἐξ οὐρανοῦ. Πόσον ἐδοξάσθης, ὦ Ἠλία, μέ τά θαυματουργικά σου ἔργα», λέγει ὁ Σειράχ ἐν τῷ βιβλίῳ αὐτοῦ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα καί ὁ ἐπώνυμος αὐτοῦ Ναός, ἵνα πανηγυρικῶς τιμήσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην αὐτοῦ.

Οὗτος κατήγετο ἐκ  Θεσβῶν τῆς Γαλαάδ ἐκ τῆς γῆς Ἀράβων καί τῆς φυλῆς τοῦ Νεφθαλείμ. Εἶναι ἡ μεγαλυτέρα μορφή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὁ ἀκραιφνής φορεύς τῆς θρησκείας τοῦ ἠθικοῦ μονοθεϊσμοῦ. Τοῦτο μαρτυρεῖται διά τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του καί τῶν θαυμάτων του. Εἰς δέ τήν μεταμόρφωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἐνεφανίσθη ὁ Ἠλίας μετά τοῦ Μωϋσέως, «συλλαλοῦντες μετά τοῦ Ἰησοῦ», (Ματθ. 17, 2-3). Ἐξ ἄλλου ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς, ἐπικαλεῖται τό παράδειγμα τοῦ προφήτου λέγων:

«Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι, καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο, καί ὁ οὐρανὸς ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», (Ἰακ. 5, 17-18).

Περιττόν νά ἐπισημάνωμεν ὅτι ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς τοῦ Ἠλιοῦ ἔχει ὡς πηγήν αὐτῆς τόν ἔνθεον ζῆλον τοῦ προφήτου, δηλαδή τήν μεγάλην καί ἀκλόνητον αὐτοῦ πίστιν εἰς τόν Θεόν. Ἡ δέ αἰφνίδιος ἐμφάνισις τοῦ προφήτου τούτου ὡς καί ὁ θάνατος αὐτοῦ, δηλώνουν τήν ὑπέρτατον καί ἄμεσον ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ἱστορίαν τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι καταπατοῦν καί ἀδικοῦν τήν ἀλήθειαν διά πάσης μορφῆς εἰδωλολατρείας καί τοῦ αἰσχροῦ αὐτῶν βίου, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Ἀποκαλύπτεται γάρ ὀργή Θεοῦ ἀπ᾽ οὐρανοῦ ἐπί πᾶσαν ἀσέβειαν καί ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τήν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων, διότι τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς, ὁ γάρ Θεός αὐτοῖς ἐφανέρωσε», (Ρωμ. 1, 18-19).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐν προκειμένῳ ἐκδηλοῦται διά τοῦ ὑπερβάλλοντος ζήλου τοῦ προφήτου αὐτοῦ Ἠλία, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀδυνατεῖ νά ἀντιληφθῇ ὅτι ὁ Θεός πρωτίστως καί κυρίως εἶναι φιλάνθρωπος καί μακρόθυμος, δηλαδή ἀναμένων τήν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς λέγει καί ὁ Προφήτης Ἰωήλ: «Ἐπιστράφητε πρός Κύριον τόν Θεόν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καί οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος καί μετανοῶν ἐπί ταῖς κακίαις τῶν ἀνθρώπων» ( Ἰωήλ. 2,3), τοὐτέστιν μεταβάλλει γνώμην εἰς τήν τιμωρίαν τῶν κακιῶν μας.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ θείου Παύλου, ὁ Θεόδωρος Μομψουεστίας λέγει: «Καλῶς δέ εἶπεν – ὁ Παῦλος- τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεσθαι. Ἐν γάρ τῷ νῦν αἰῶνι καλύπτεται ἀνεξικακοῦντος Θεοῦ καί μή παραχρῆμα τιμωρουμένου, ἵνα μή ἀποκλείσῃ τῆς μετανοίας τόν καιρόν». Καί ἀναλυτικώτερον: Ὀρθῶς εἶπεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ φανερώνεται εἰς τόν κόσμον, πλήν ὅμως ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι ἀνεξίκακος καί ἀναμένει μέχρις τῆς τελικῆς κρίσεως τήν μετάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου, δέν προβαίνει εἰς ἄμεσον τιμωρίαν αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ δημιουργήματός Του].

«Ὁ Ἠλίας καί ἐν ζωῇ αὐτοῦ ἐποίησε τέρατα καί ἐν τελευτῇ θαυμάσια τά ἔργα αὐτοῦ». [Ἐφ᾽ὅσον ἔζη ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ἔκαμε θαύματα καί κατά τόν θάνατόν του ἐτέλεσε θαυμαστά ἔργα], λέγει ὁ Σειράχ (Σοφ. Σειράχ 48,14). Ἡ προφητική φωνή τοῦ ἐνδόξου Ἠλία ὡς καί τά τέρατα, δηλαδή τά θαύματα, τά ὁποία ἐποίησε λαμβάνουν χώραν εἰς μίαν ἐποχήν ὅπου ὁ λαός τοῦ καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ἐμαστίζετο ἀπό τήν διαφθοράν ἀφ᾽ ἑνός καί ἀπό τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ἀφ᾽ ἑτέρου. Τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ βιβλίου τῶν Βασιλειῶν, ἔνθα ἀναγιγνώσκομεν: «Καί ἰδού πρός αὐτόν φωνή καί εἶπε· τί σὺ ἐνταῦθα ᾿Ηλιού; Καί ὁ Ἠλίας ἀπαντᾷ : Μέγας ζῆλος κατέλαβε τήν ψυχήν μου χάριν τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος, διότι ὁ λαός σου ἐγκατέλιπον τόν Νόμον / τήν Διαθήκην Σου, τά θυσιαστήριά Σου κατέστρεψαν, τούς προφήτας σου ἐφόνευσαν διά ρομφαίας, ἐγώ ἔμεινα μόνος [μονώτατος] καί οὐδείς ἄλλος. Ζητοῦσι δέ νά λάβωσιν καί τήν δικήν μου ζωήν», ( Γ᾽ Βασιλειῶν 19, 13-14). Εὐθύς αὐτόν ἐλέγχει ὁ Κύριος λέγων: Οὐ γάρ σύ μόνος εἶ, ὁ μή προσκυνήσας τῷ Βάαλ. Κατέλειπον ἐμαυτῷ ἑπτά χιλιάδας ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι δέν προσεκύνησαν τόν Βάαλ, (Γ´ Βασιλ. 19,18).

Ἡ προφητική καί κριτική φωνή τοῦ σήμερα τιμωμένου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλονότι τοῦ Ἠλιού, δέν ἀφορᾷ εἰς τήν κοινωνίαν τῆς ἐποχῆς του μόνον, ἀλλά καί εἰς τήν σύγχρονον ἡμῶν ἐποχήν καί τήν ἠθικήν παρακμήν καί διαστροφήν τῶν θρησκευτικῶν ἀξιῶν γενικώτερον καί τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως, εἰδικώτερον.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ λόγος τοῦ ἁγίου προφήτου ἡμῶν Ἠλιού καταγγέλλει τήν ἀδικίαν καί τήν εἰδωλολατρίαν τῶν παθῶν καί τῶν ψευδωνύμων θεῶν. Καταγγέλλει τήν ἀσέβειαν πρός τόν Θεόν τῆς ἀγάπης τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας. Καταγγέλλει τήν ἀνομίαν καί τήν ἀποστασίαν. Ταυτοχρόνως δέ – ὁ Πρόφητης Ἠλίας- κηρύττει καί ὁμολογεῖ ὅτι ζῇ καί δέν εἶναι ἀπών ὁ Θεός τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, δεόμενος καί λέγων: «Ἐπάκουσόν μου, Κύριε, ἐπάκουσόν μου ἐν πυρί, καί γνώτω ὁ λαός οὗτος, ὅτι σύ εἶ Κύριος ὁ Θεός καί σύ ἔστρεψας τήν καρδίαν τοῦ λαοῦ τούτου ὀπίσω». (Γ᾽ Βασιλειῶν 18, 37), δηλαδή ὅτι Σύ Κύριε εἶσαι ὁ πραγματικός Θεός, ὁ ὁποῖος δύνασαι νά στρέψῃς τήν καρδίαν τοῦ λαοῦ τούτου καί πάλιν, ἵνα ἀκολουθῇ Σε.

Ἡ προσευχή τοῦ Ἠλιού εἰσηκούσθη καί Κύριος ὁ Θεός ἔστειλε πῦρ / φωτιά ἐξ οὐρανοῦ καί κατέκαυσε τό θυσιαστήριον τοῦ ψευδοῦς Θεοῦ Βάαλ. Ἡμεῖς μέ τοιαύτην πίστιν καί θερμότητα καλούμεθα νά προσευχώμεθα καί νά δεώμεθα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου ἡμῶν Ἠλία. Ἀμήν ἔτη πολλά.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Παΐσιος παρέθεσε δεξίωσιν καί μετά ταύτην τράπεζαν εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας