Γιατί φοβείται η θολοκουλτουριάρικη αριστερά το μάθημα των θρησκευτικών; του Β. Δ. Μακρυπούλια,

Γιατί φοβείται η θολοκουλτουριάρικη αριστερά το μάθημα των θρησκευτικών; του Β. Δ. Μακρυπούλια

Εισερχόμενοι στην ουσία του ζητήματος που αφορά τη δυνητική αλλά τόσο ανόητη κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών θα προσπαθήσουμε να ιδούμε το βάθος της ιστορίας των αιώνων που οδήγησαν στο δικό μας αιώνα. Συγκεκριμένα την δεσπόζουσα φιλοσοφία των νεωτέρων χρόνων η οποία φαίνεται ότι ευρίσκεται πίσω από τον απόλυτο ανθελληνισμό που καταστρέφει την Πατρίδα μας-κομμάτι αυτού του ανθελληνισμού είναι και η διπλή και άνανδρη επίθεση στο μάθημα των Θρησκευτικών, είτε όταν οι γνωστοί ποταποί επιζητούν την κατάργησή του, είτε όταν ομιλούν για τη μετατροπή του σε θρησκειολογικό μάθημα. Η ανοησία και των δύο πλευρών είναι δεδομένη. Αφ΄ ενός μεν οι δημοκράτες αριστεροί είναι αδιάβαστοι και στους νόμους διότι το σύνταγμα και ο 1566 νόμοι ρητά αναφέρουν την εθνική και θρησκευτική παιδεία των νέων. Αυτό σε σχέση με το ότι συνταγματικά η Ορθοδοξία είναι κατοχυρωμένη ως επίσημος θρησκεία του Ελληνικού κράτους μας καθιστά ικανούς στο να καταλαβαίνουμε ότι οι θολοκουλτουριάριδες πρέπει να υποστούν μία στοιχειώδη επιμόρφωση μήπως και λίγο σοβαρευθούν. Αφ΄ ετέρου «τσίπρα» δεν έχει μείνει στα μαρξικά απολιθώματα, μιάς και σε ποιο μάθημα θρησκευτικών ο Θεολόγος, ο Θεολόγος που στο πανεπιστήμιο έχει κάνει θρησκειολογία δεν αναφέρει οπωσδήποτε στοιχεία από όλα τα θρησκεύματα και της αποκαλύψεως και του φυσικού νόμου; Εγώ πολύ καλώς ενθυμούμαι ότι εις τη Β΄ Λυκείου είχα κάνει εργασία στο μάθημα των θρησκευτικών για το θρήσκευμα του Βουδισμού. Ποτέ ο θεολόγος μας δεν μας απέκρυψε τα περίφημα θρησκειολογικά στοιχεία για τα οποία τόσο κόπτονται οι απολιθωμένοι αριστεροί - και όχι μόνο. Ας συνεχίσουμε λέγοντας ότι ο σύγχρονος Ευρωπαϊκός πολιτισμός – εις τον οποίο διακαώς θέλουν να ανήκουν κάποιοι εκ των σημερινών αριστερών - οικοδομήθηκε επάνω στις πολιτειακές και ηθικές προεκτάσεις του Χριστιανισμού ο οποίος διδάσκεται εις τα Ελληνόπουλα μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών. Αρνούμενοι λοιπόν οι σημερινοί θολοκουλτουριάρηδες τη γνώση του Χριστιανισμού μέσω του μαθήματος των Θρησκευτικών αυτοαντιφάσκουν, μιάς και ουσιαστικά θέλουν την Ευρώπη αλλά δεν θέλουν να μάθουν τα Ελληνόπουλα τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Μα εάν γνωρίσουν τα παιδιά μας τις ευρωπαϊκές ρίζες θα μπορέσουν να περιποιηθούν κάπως καλύτερα και τους καρπούς από το ευρωπαϊκό δένδρο.Όμως ο μοναδικός λόγος που οι αριστεροί - και όχι μόνο - δεν θέλουν το μάθημα των θρησκευτικών είναι το ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελεί τον μοναδικό πνευματικό πνεύμονα του σημερινού υλιστικού και πλήρως μαζοποιημένου ανθρώπου. Χωρίς και αυτόν τον πνεύμονα ο άνθρωπος θα δοθεί πλήρης βορά σε μία ζωή χωρίς αύριο, σε μία ζωή που θα χαρακτηρίζεται από το σήμερα, από το κυνήγι και μόνο του υλικού επιουσίου χωρίς καμμία ελπίδα, εσωτερικότητα, πέρα από τον ανώτερο άνθρωπο που όλοι μας κρύβουμε μέσα μας. Η μεγαλύτερη - δυστυχώς – υποκρισία των αρνητών του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι το ότι αρνούνται τη διδασκαλία ενός μαθήματος το οποίο πρεσβεύει και γνωστοποιεί όλα εκείνα τα οποία οικοδόμησαν το νέο Ευρωπαϊκό κόσμο. Άρα δεν θέλουν οι μαθητές να μάθουν το χθες και να οικοδομήσουν ένα καλύτερο αύριο. Άρα αρνούνται ένα μάθημα ουσίας λέγοντας ψέματα ότι τίποτε δεν προσφέρει στους μαθητές. Αναπλάθουν το μαρξικό μένος για τη θρησκεία ξεχνώντας δύο πράγματα. Η περιώνυμη φράση του Μάρξ εις τη διδακτορική του διατριβή – κλεμμένη όπως και τόσες άλλες από τον Αισχυλικό Προμηθέα - «μισώ όλους τους θεούς» δεν καταργούσε τους θεούς, πολλώ δε μάλλον δεν υιοθετούσε μία νέα εποχή χωρίς θεούς. Αυτά είναι για όσους πεισματικά αρνούνται την αναμφίβολη αλήθεια ότι ο μαρξισμός είναι συγκεκαλυμμένη θρησκεία(γι αυτό και θέλουν κατάργηση των χριστιανικών θρησκευτικών μίας και στη θέση τους έχουν τα δικά τους «μαρξικά ευαγγέλια). Η μαρξική αυτή φράση καταργούσε τον παραδοσιακό θεό προκειμένου να θέσει το νέο θεό στη θέση που είναι η υλική κοινωνία και το ανύπαρκτο θείο σύμβολο του εργάτη. Άρα εάν απουσίαζε η έννοια του θείου ο Μάρξ δεν θα μπορούσε να φαντασθεί όσα φαντάσθηκε υπερβατικά για τον ιδανικό του κόσμο. Ήταν η γνώση των θρησκευτικών που τον οδήγησε να εμβαθύνει στην έννοια του θείου. Ήταν εξάλλου υιός πάστορα. Πολλοί ευρωπαίοι σκαπανείς του πνεύματος, δεδηλωμένοι μετέπειτα αρνητές του χριστιανισμού ήταν υιείς ιερέων(Νίτσε). Ο Ρουσσώ μέσα από τον απόλυτο προορισμό του Καλβίνου στην σκληρά Καλβινική Γενεύη όπου μεγάλωσε συνέλαβε τη θεωρία της καλής καταγωγής του ανθρώπου. Τα θρησκευτικά στη θρησκευτική Ευρώπη μπόλιασαν με τον υπερβατικό τους λόγο του Θεανθρώπου την πολιτειακή σκέψη και πράξη των ανθρώπων οι οποίοι ονειρεύθηκαν μία κοινωνία γήινη βασισμένη στην ουράνια αντίστοιχη της Καινής Διαθήκης. Καταλαβαίνουμε την πνευματική φτώχεια και το μένος όσων ζητούν αυτή η πηγή ζωοποιού πνεύματος να λείψει από τα Ελληνόπουλα. Δεν ικανοποιούνται οι αρνητές με την υλική κατάντια της Πατρίδος του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους. Θέλουν να την αποτελειώσουν. Η Ευρώπη ολοκλήρωσε το δικό της πνευματικό και αξιολογικό χτίσιμο επάνω στα ερείπια της Βασιλεύουσας μετά το 1453. Το μοντέλο του Ελληνοχριστιανικού Βυζαντίου-αναμφίβολα όρος που ελέγχεται επιστημονικά χωρίς να του λείπουν υπαρκτά ψήγματα αληθείας και αποτελεσματικότητας –ολοκλήρωσε το χτίσιμο της Ευρώπης που είχε αρχίσει μέσα από την Αγία και Μεγάλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο πρώτος πυλώνας ήταν ο Θεός. Η υιοθέτηση της χριστιανικής θρησκείας εκ μέρους των ευρωπαίων ηγετών σήμανε τη υπέρβαση του μεταφυσικού ζόφου, την υπέρβαση σταδιακά όλων εκείνων των δεισιδαιμονιών που σήμερα βοήθησαν τον ευρωπαίο να μην ευρίσκεται στην δεισιδαίμονα κατάσταση των μωαμεθανών. Η λογικότητα της χριστιανικής θρησκείας, το δόγμα που σμιλεύθηκε μέσα στο ανθρώπινο μυαλό βοήθησε τον άνθρωπο της Ευρώπης να συναναστραφεί διαλεκτικά με το θεό και το παράδειγμα του Θωμά και του Ιερού Αυγουστίνου είναι τρανό παράδειγμα. Ο άνθρωπος σταμάτησε σιγά-σιγά να φοβείται το άπειρο και στράφηκε στην γήινη οικοδόμηση. Οι αυτοκρατορίες αυτό ακριβώς προσπάθησαν, τη μεταφορά πλήρων κοινωνιών στη γη. Η ουράνια σωτηριολογία του εσχατολογικού χριστιανισμού ησύχασε τα πλήθη, τους ηγέτες και συγχρόνως το μοντέλο Ιησούς έγινε πιο προσιτό και ως μοντέλο εξουσίας, κοινωνικής οργάνωσης, κουλτούρας και συμπεριφοράς. Όπως οι άνθρωποι πίστεψαν ότι υπάρχει η Βασιλεία των Ουρανών, η μεταθάνατον ζωή είναι χαρά και όχι φόβος, πίστεψαν ότι χρειάζεται και στη γη να οικοδομήσουν ένα κράτος ευημερίας και ευδαιμονίας. Είναι χαρακτηριστικά δύο πράγματα. Η συνεχής υποχώρηση του θρησκευτικού λόγου χάριν του κοινωνικού, και η αφοβία του ανθρώπου έναντι του θείου. Μέσα στα μοναστήρια, οι καλόγεροι διά του Πλάτωνος και Αριστοτέλους έκαναν προσιτή την έννοια του Θείου, του ανωτέρου Λόγου σε όλους αυτούς που συνέδεσαν αυτό το Λόγο με το δικό τους και δημιούργησαν την πολιτισμένη πνευματικά και τεχνολογικά Ευρώπη. Ο Ιησούς κατασίγασε το μεταφυσικό ζόφο αλλά έδωσε και όλες εκείνες τις λογικές και αξιολογικές κατηγορίες επάνω στις οποίες οι άνθρωποι οικοδόμησαν το γήινο πολιτισμό. Οι κατηγορίες αυτές είναι το ότι ο κόσμος έχει αρχή και τέλος, λόγο και σκοπό, η φύση είναι σύνολο ουσίας ,δυνάμεων και ενεργειών ,ο άνθρωπος κατέχει κεντρικό ρόλο στον κόσμο ώστε με πίστη λόγο και βούληση να γνωρίζει και να μεταπλάθει το περιβάλλον γύρω του. Όπως ο Ιησούς μετέβαλε ό,τι ήθελε η ίδια δύναμη κληρονομήθηκε στον ευρωπαίο άνθρωπο ο οποίος ησυχάζοντας από τις μεταφυσικές του ανησυχίες απερίσπαστος μπόρεσε και συνέχισε την άκρως επιτυχημένη επιστημονική του πορεία. Τα «σαΐνια» που θέλουν την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών ας σκεφθούν ότι ο Χάρβεϋ μελετώντας την Καινή Διαθήκη και προσπαθώντας να αποδείξει την άμωμον σύλληψη του Ιησού ανακάλυψε την φλεβική κυκλοφορία του αίματος. Οι σημερινοί μαθητές απαγορεύεται να έχουν γνώση. Τη γνώση ότι στα χρόνια έως σήμερα και ειδικά μετά τις τρείς Καντιανές αντινομίες ο ήρεμος Θεός των χριστιανών μεταλλάχθηκε στη Δύση σε λόγο, σε πρώτη αρχή επάνω στην οποία στηρίχθηκαν θρησκευτικές και πολιτειακές κατακτήσεις(σύνταγμα, νόμοι κ.λ.π). Ο χριστιανισμός στη δύση ηρέμησε τους ανθρώπους, τους έκλεισε στην παρούσα φάση και τους βοήθησε να αναπτύξουν τον παρόντα πολιτισμό τους. Η πρώτη αρχή του Ιησού έγινε η βάση του συγχρόνου δικαίου, η ανάγκη αιτίας και δικαιολόγησης των πράξεών μας. Η δικαιοσύνη του Χριστού κατέκλυσε το αξιολογικό σύστημα της δύσης η οποία προσπάθησε στον πολιτισμό της να εισαγάγει την έννοια της χριστιανικής αγάπης. Ο σκοπός της σωτηρίας γέμισε τον ευρωπαίο άνθρωπο με την προσπάθεια της κοινωνικής δικαιοσύνης άσχετα εάν τα κατάφερε ή όχι. Αλλά είπαμε ότι ο Έλλην μαθητής του 21ου αι. δεν θα πρέπει να τα μάθει αυτά. Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η φύση. Η φύση υπό την επήρεια του χριστιανισμού στη δύση κατέστη το σύνολο εκείνων των δυνάμεων και ενεργειών που ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει και να εκμεταλλευθεί, όπως ο Ιησούς μέσα στη φύση ήλεγχε εκείνες τις δυνάμεις που τον κατέστησαν κυρίαρχο της πλάσης. Η φύση στον ευρωπαίο άνθρωπο είναι κάτι το φιλικό και ζωντανό όχι αντίπαλον δέος όπως στους πρωτογόνους, ή απλό δημιούργημα όπως στους ζηλωτές. Το ότι ένας άνθρωπος –η μία εκ των δύο φύσεων του Ιησού-κατέβη εκ του ουρανού και απεκάλυψε ότι τόσες δυνάμεις είχε κατακτήσει έθελξε τόσο πολύ τον άνθρωπο ως εσωτερικότητα ώστε ο Καρτέσιος κατ΄ αρχήν διεκήρυξε «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Εννοούσε ότι η σκέψη μέσα στον κόσμο μπορεί να διαπλάσει τις δυνάμεις και τις ενέργειες με μία σειρά που θα οδηγούσε σε έναν κόσμο σύμφωνο με την ανθρώπινη επινοητικότητα. Δεν είναι λάθος να υποθέσουμε ότι η δύναμη του Ανθρώπου - και του Θεού - Ιησού καθοδήγησε τον άνθρωπο της Αναγέννησης και της Μεταρρύθμισης να επιλέξει ένα πλήρη ενεργητικό ρόλο μέσα στην κίνηση της ιστορίας. Η κατασίγαση του μεταφυσικού ζόφου έκανε τους ανθρώπους να στραφούν προς τις ανακαλύψεις, προς την ανακάλυψη του όλου κόσμου. Αυτή η αγάπη για τον κόσμο προέκυψε από τις ρήσεις της Βίβλου ότι ο θεός έκανε έναν κόσμο και έβαλε τον άνθρωπο κορωνίδα. Ο κόσμος μετά την δυνατότητα του Ιησού ενοποιήθηκε και έγινε αντικείμενο γνώσης, όλοι ήθελαν να ιδούν όλο το εύρος της δημιουργίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες ανακαλύψεις έγιναν στο όνομα του Θεού, του Χριστού και είχαν ιεραποστολικό χαρακτήρα - πέρα από όσα ανεπίτρεπτα συνέβησαν. Οι θολοκουλτουριάρηδες γιατί δεν θέλουν τα παιδιά να τα μάθουν όλα αυτά; Γιατί αποφεύγουν να διακηρύξουν το αναντίρρητο γεγονός ότι φιλόσοφοι, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι και πολλοί ακόμη επιστήμονες διαφόρων άλλων ειδικοτήτων ήταν είτε γόνοι παστόρων είτε μεγάλωσαν μέσα σε αυστηρά θρησκευτικό περιβάλλον. Όπως ο Νίτσε, ο Σπινόζα, ο Μάρξ κ.λ.π. Τι σημαίνει αυτό; Μα ότι ο χριστιανισμός σε όλους αυτούς τους ανθρώπους κράτησε ανοικτή την πύλη επαφής με το ανώτερο ώστε να ιδούν τα πάντα γύρω τους μέσα από έναν ανώτερο λογισμό, μέσα από μία ανώτερη επαφή γης και ουρανού. Ο θεάνθρωπος σε αυτούς τους ανθρώπους σήμαινε την επαφή με τις ανώτερες δυνατότητες του ανθρώπου ο οποίος στη νέα Ευρώπη προσπαθούσε να δημιουργήσει την ουμανιστική Ευρώπη των ανακαλύψεων και της καλύτερης ζωής. Εάν ο Μάρξ δεν ανετρέφετο σε θρησκευτικό περιβάλλον ώστε να διδαχθεί τις αρετές της δικαιοσύνης, της ισότητας, της κατανομής δυνάμεων αγαθών και ενεργειών ποτέ δεν θα τις γνώριζε ώστε να τις περάσει στο έργο του. Εάν ο Σπινόζα δεν μεγάλωνε μέσα στο περιβάλλον της βίβλου ποτέ δεν θα μπορούσε να διακηρύξει τον φιλοσοφικό του οίστρο για την ουσία της ύπαρξης και της νόησης που κατευθύνει τα πάντα. Ο Άνταμ Σμίθ μεγαλώνοντας στην Ευρώπη του Χριστιανισμού μπόρεσε και κατάλαβε ότι όπως ο Ιησούς ενώνει τα πάντα μπορεί η νέα Ευρώπη να παράξει μεγέθη-οικονομία ως επαφή των ανθρώπων-που θα ενώνουν τους ανθρώπους, μπορεί να παραχθεί ένα κράτος ανθρώπινης επαφής πέρα από την έννοια του στενού κράτους. Ο Μάξ Βέμπερ στο λουθηρανισμό ανακάλυψε τις πηγές του σύγχρονου καπιταλιστικού τρόπο σύστασης της νεοευρώπης. Όπως ο θεός συσσωρεύει δύναμη οι πλούσιοι συσσωρεύουν πλούτο προκειμένου να τον περάσουν στα πλήθη υπό μορφή βιομηχανικής ανάπτυξης, κρατικής ανάπτυξης και διανομής υλικών αγαθών. Γιατί να μην μπορούν οι νεαροί μαθητές μέσα από τη γνώση του χριστιανισμού να συνθέσουν τις εποχές και να κατανοήσουν πράγματα που διαχρονικά συνέβησαν στην ήπειρο που μεγαλώνουν; Μα η απάντηση είναι τόσο απλή. Οι αριστεροί ψευτομορφωμένοι θέλουν τον υλισμό να εφαρμοσθεί σε όλο του το μεγαλείο. Το τελευταίο στάδιο του «μεγαλείου» αυτού είναι η απόλυτη υποδούλωση του ανθρώπου στο υλικό κράτος, στις υλικές ανάγκες στον υλικό τρόπο ζωής στο κράτος που σερβίρουν οι σύγχρονοι δυνάστες αυτού του κόσμου χωρίς την παραμικρή πιθανότητα διαφυγής. Όπως οι σύγχρονοι με βάση το χριστιανισμό έφτιαξαν αυτό το κράτος που σήμερα γνωρίζουμε, αυτή την Ευρώπη που σήμερα γευόμαστε, δεν πρέπει οι σύγχρονοι άνθρωποι να μπορέσουν ούτε να την τροποποιήσουν. Δεν πρέπει να έχουν επαφή με τίποτε το ανώτερο ώστε να μπορούν να ιδούν τη ζωή τους και το κράτος μέσα στο οποίο ζουν από ανώτερη σκοπιά έστω να διορθώσουν ό,τι μέσα στα χρόνια δεν πήγε καλά. Ο καπιταλισμός ως έλεγχος των πλουσίων και ο κομμουνισμός ως έλεγχος των φτωχών είναι παιδιά της ίδιας πηγής εξουσίας του σκληρού σιωνισμού ο οποίος δεν θέλει οι άνθρωποι πλέον τίποτε ανώτερο να γνωρίσουν, απλά υποταγμένοι να υπομένουν τα πάντα και κυρίως το πέρασμα στην καταστροφική ηλεκτρονική επαφή του πλήρους ελέγχου της προσωπικότητας. Η επαφή με τα θρησκευτικά μπορεί να αφυπνίσει τους νέους, ένας σοβαρός θεολόγος μπορεί να βγάλει συγχρόνους πνευματικούς επαναστάτες και αυτό τρέμουν οι ψευτοκουλτουριάρηδες οι σύγχρονοι δούλοι του συστήματος. Ας συνεχίσουμε από εκεί όπου το αφήσαμε. Ο ντετερμινιστικός χαρακτήρας του κόσμου και της φύσης στην Καινή διαθήκη έδωσε τη στερρά πίστη στον άνθρωπο του 16ου αι. ότι μπορεί και αυτός στον μικρόκοσμο του να επικρατήσει δημιουργικά. Η φράση του Ιησού «ολιγόπιστε εις τι εδειλίασας» κατεύθυνε τον σύγχρονο ευρωπαίο άνθρωπο ο οποίος προσπάθησε να βαδίσει επάνω στα σημάδια της φύση προκειμένου να δημιουργήσει την σύγχρονη εμπειρική επιστήμη του νόμου και της απόδειξης. Όλη η καινή διαθήκη είναι η επιβολή του θεανθρώπου επάνω στον κόσμο όπου διακηρύσσει ότι νενίκηκε τον κόσμο. Η πίστη του Ιησού ότι είναι πιο δύσκολο να ειπεί «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι» παρά «σήκω και περιπάτει» καθοδήγησε τους ευρωπαίους επιστήμονες οι οποίοι έψαξαν τις αιτίες και όχι τις εικόνες των φαινομένων. Η εσωτερικότητα αυτή καθοδήγησε τα πλήθη των επιστημόνων ώστε να ιδούν πίσω από τα φαινόμενα και να καταστήσουν τη φύση ζώντα οργανισμό και όχι νεκρή αποτύπωση των θείων νόμων που ο άνθρωπος δουλικά υπακούει. Ο Φραγκλίνος είδε την ενέργεια πίσω από το φαινόμενο του κεραυνού, ο Αμπέρ είδε τη δύναμη του ηλεκτρισμού πίσω από τις φυσικές λάμψεις και ο Χάισεμπεργκ κατενόησε το Αναξιμάνδρειο άπειρο πίσω από την περατότητα αυτού του κόσμου. Ο χριστιανισμός διεκήρυξε ότι ο άνθρωπος μπορεί, ότι ο θεός είναι φιλικό πρόσωπο, ότι ο φόβος ελέγχεται με τον τρόπο που ο Ιησούς το έπραξε στην ίδια τη δική του ζωή. Η φύση πλέον στον ευρωπαίο άνθρωπο κατά τον τρόπο του Ιησού θεωρείται σύνολο κατακτήσεων και νεοπαγών δομών που κατασκευάζεται από τον άνθρωπο. Όπως ο Χριστός διαμόρφωσε ένα νέο κόσμο επάνω στο βίωμα και στην πίστη παρομοίως ο ευρωπαίος άνθρωπος διεμόρφωσε ένα νέο κόσμο επιστήμης και εφευρετικότητας βασισμένο επάνω στο ότι «αφού έχω μυαλό, αφού έχω καθοδηγητή το ότι υπάρχει τέτοια επαφή γης και ουρανού μπορώ ό,τι σκεφθώ να το ανακαλύψω και να το εφαρμόσω στη ζωή μου». Η φύση του ευρωπαίου συγχρόνου ανθρώπου είναι το σύνολο των κατακτήσεων, των ιδιοτήτων και των νόμων που αυτός επιβάλει στη ζωή του. Η φύση πλέον δεν είναι κάτι το εξωτερικό αλλά καθίσταται βαθύτατα ανθρώπινο μέγεθος. Προσέξτε την αναλογία. Νέος κόσμος του Ιησού νέος κόσμος του ευρωπαίου ανθρώπου. Οι αριστεροί δυνάστες τρέμοντας μήπως ο άνθρωπος γνωρίσει το πνεύμα   και αποτινάξει τον κόσμο της ύλης, μήπως σταματήσει να βλέπει τα πάντα μέσα από την ύλη προσπαθούν απεγνωσμένα να τον αποκόψουν από την πηγή που γέννησε αυτόν τον κόσμο. Κυρίως φοβούνται το επόμενο βήμα. Την δυνητική απελευθέρωση των ανθρώπων μέσα από τα ερείπια αυτού του κόσμου αλλά και την δυνητική ένωσή τους κάτω από το πρόσταγμα μιάς πραγματικής πανανθρώπινης αγάπης στο όνομα των ιδανικών του Αγαθού που από τον Πλάτωνα μεταφέρθηκε και υιοθετήθηκε από τη θρησκεία του Θεανθρώπου. Φοβούνται την ένωση των ανωτέρων πολιτισμών, την ένωση όλων των πνευματικών ανθρώπων μπροστά σε όσα ανώτερα πραγματικά ενώνουν και δημιουργούν την έννοια άνθρωπος. Το τονίζουμε: σε ένα κόσμο πνεύματος και εσωτερικής ενατένισης η αριστερά πεθαίνει ως αχρείαστη. Αυτό τρέμουν οι θολοκουλτουριάρηδες, η οποία στηρίζουν τη δικτατορία τους επάνω στην ανθρώπινη λήθη και αδυναμία. Το μοντέλο του συγχρόνου ευρωπαίου ανθρώπου στηρίχθηκε επάνω στο πρότυπο του θεανθρώπου Ιησού ο οποίος εφέρετο ως εξουσία έχων. Η δημιουργία του Εγώ στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό είναι κατάκτηση διά του Ιησού ο οποίος τόνισε το «εγώ ειμί» ενάντια σε κάθε απρόσωπη θέαση του υποκειμένου. Η ερώτηση του Ιησού προς τον Πέτρο «τινα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» σηματοδοτεί την υποσυνείδητη έρευνα του εαυτού. Αυτός ο εαυτός καθορίζεται μέσα από την Καρτεσιανή σκέψη, την άπειρη ουσία του Σπινόζα και τον άπειρο λόγο του Λαίϊμπνιτς. Ακόμα και οι εμπειρικοί δημιούργησαν ένα εγώ έστω ως δέσμη εντυπώσεων το οποίο αυθαίρετα παγιώνει εξωτερικά δεδομένα και τα κάνει νόμους. Ο άνθρωπος διά του θρησκευτικού Ιησού προσδιορίσθηκε σε σχέση με τον άμεσο κόσμο και δημιούργησε το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό του συγκεκριμένου και της ύλης. Διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με αυτόν τον πολιτισμό - εγώ ολοκληρωτικά χάριν της εσωτερικότητας διαφωνώ - δεν μπορεί παρά να δεχθεί ότι είναι παιδί των θρησκευτικών γνώσεων γύρω από τον Ιησού - μόνο τα παιδιά μας δεν πρέπει να μάθουν τίποτε από όλα αυτά επειδή οι ψευδοκουλτουριάρηδες το θέλουν. Το πρόσωπο Ιησούς για πρώτη φορά προσδιορίζεται ως ενυπόστατη δέσμη δυνάμεων έναντι του θεού. Το βήμα είναι κολοσσιαίο. Ο άνθρωπος στέκεται έναντι της Ιδέας και δεν θεωρείται αδύναμος συμπαντικός κρίκος. Το διακύβευμα για τον Καρτέσιο είναι μεγάλο. Η σκέψη προσδιορίζει τη θέση του Εγώ, η σκέψη κάνει τον άνθρωπο να αυτοχτίζεται με συμπαντικά υλικά και όπως ο ενυπόστατος Ιησούς είχε πρόσωπο τοιουτοτρόπως και ο δυτικός άνθρωπος έναντι του κόσμου και του θεού πλάθει χαρακτήρα και πρόσωπο, σε σχέση με ό,τι αντιλαμβάνεται. Η οντότητα Ιησούς εμπνέει το δυτικό άνθρωπο. Τώρα ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον ουρανό - ανώτερη μορφή σκέψης - γνωρίζει και πράττει, δεν φοβείται το άγνωστο και το θάνατο - διά του λόγου το αληθές ιδέ τις ανακαλύψεις, πειράματα, βιομηχανική επανάσταση, διαμόρφωση νέου κόσμου κ.λ.π. Όλα αυτά τα παιδιά μας καλούνται να τα μάθουν μέσα από τη χριστιανική διδασκαλία από θεολόγους οι οποίοι όντως αποφοιτούν από πολύ απαιτητικές σχολές και είναι ιδιαιτέρως ευδόκιμοι συνάδελφοι. Τι να πούμε όμως στους αριστερούς που θέλουν τη λήθη; Ολόκληρη η πολιτειακή και νομική δομή του νέου κόσμου στηρίχθηκε στην καινή διαθήκη, στην άποψη του θεανθρώπου για τη ζωή και το δίκαιο. Ο άνθρωπος είναι σε σχέση με ό,τι το ανώτερο που σταδιακά είναι το κράτος και ο νόμος. Η αγάπη είναι δεσμός όπως η κοινωνική συμπάθεια ενός κράτους πρόνοιας. Ο σκοπός της Βασιλείας του θεού είναι ο σκοπός ενός καλύτερου κόσμου εδώ. Ειδικά η ηθική φιλοσοφία του Καντίου(τοιούτως πράξε ώστε η πράξη σου θα μπορούσε την ίδια στιγμή να καταστεί καθολικός νόμος) καταδεικνύει ότι ο σύγχρονος κόσμος χτίσθηκε επάνω στην καθολικότητα και εσχατολογική τελειότητα του χριστιανισμού. Όλα είναι τέλεια εάν έχουν άξιους δημιουργούς ,σκοπό και ανθρώπους να το πραγματώσουν με θέα το όλον, την έννοια άνθρωπος. Ο σύγχρονος κόσμος της καθολικής επιδίωξης της ευτυχίας, της παντοτινής προσπάθειας ευδαιμονίας είναι συνέχεια των λόγων του Ιησού «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς». Χωρίς τη θρησκεία του Ιησού η Ευρώπη θα είχε πρόβλημα πολιτισμού ,εκτός και αν είχε κάνει άλλες επιλογές που σήμερα απλά φανταζόμασθε. Τη στιγμή που οι ιεχωβάδες σαρώνουν με τον προσηλυτισμό τους αδαείς συμπολίτες μας, τη στιγμή που αμόρφωτους ανθρώπους τους έχουν καταστήσει σοφούς, οι θολοί τω πνεύματι απαγορεύουν σε μορφωμένους θεολόγους να λένε αλήθεια στα παιδιά μας. Ας είναι. Ο σκοπός είναι η λήθη διότι τα θρησκευτικά είναι συνώνυμα της παραδοσιακής αλήθειας η οποία κρατάει άσβεστη τη φλόγα της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού. Η έννοια άνθρωπος όπως εξάγεται μέσα από τη διδασκαλία του μαθήματος αυτού φωτίζει τα παιδιά στο κοινωνικό και όχι μόνο ταξίδι τους. Άρα έχουν ωφέλεια. Οι πονηροί που ευρίσκονται πίσω από τα παιδιά γιατί τα χρησιμοποιούν; εάν φοβούνται το μάθημα των θρησκευτικών σπέρνουν θύελλες που δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα θερίσουν άπειρες καταστροφές. Το πνεύμα επιβάλλεται ελεύθερο να ρέει μέσα στο σχολείο. Είναι προτιμότερο να διδάσκονται και διαφορετικά θρησκεύματα αλλά ποτέ εις βάρος της κυρίας αληθείας της Ορθοδόξου πίστεως που είναι συνυφασμένη με την Ελληνική συνέχεια και οντολογική υπέρβαση. Σε αυτή την κόκκινη γραμμή ας είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε με κρυφά σχολεία.  http://www.zoiforos.gr