Η λευχειμονούσα Κόρη κλαίει και
οδύρεται. Αυτά που βλέπει να συμβαίνουν γύρω της δεν τα φανταζόταν
ποτέ. Ούτε στα πιο ταραγμένα όνειρά της, που δεν την εγκαταλείπουν από
την πρώτη νύκτα της εγκληματικής τούρκικης εισβολής, δεν τα έβλεπε.
Ακόμη και οι εφιάλτες που τριγυρίζουν τα βράδια στον ύπνο της δεν την
τρομάζουν, όπως την αναστατώνουν τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη γη
της τα τελευταία δυο χρόνια.
Αυτό που γίνεται στις μέρες μας δεν έχει
προηγούμενο στην ιστορία του νησιού. Τα παιδιά της, τα παιδιά που
ανάθρεψε με τόσους κόπους και τότες θυσίες, τα παιδιά της Κύπρου, οι
Έλληνες της Κύπρου, οι Έλληνες της Κερύνειας, ξεπουλούν τις περιουσίες
τους. Δεν τις πουλούν απλώς, αλλά τις ξεπουλούν. Αυτά που εισπράττουν
είναι ελάχιστα και μόνο με ξεπούλημα μοιάζουν. Το χειρότερο απ’ όλα,
βέβαια, δεν είναι το ξεπούλημα της Κερυνειώτικης γης σε οποιοδήποτε ξένο
επιχειρηματία γης. Η πολύτιμη γη δεν πουλιέται σε οποιοδήποτε αγοραστή,
που βρήκε τώρα, λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο, την
κατάλληλη ευκαιρία για να εκμεταλλευτεί τον πρόσφυγα, του οποίου οι
πιεστικές βιοτικές ανάγκες τον εξαναγκάζουν να στραφεί προς την έσχατη
αυτή λύση. Αγοραστής της γης της Κερύνειας είναι η ίδια η Τουρκία.
Είναι η χώρα, δηλαδή, που κρατεί τη γη αυτήν αλυσοδεμένη για τριάντα
εννιά τώρα χρόνια. Είναι η χώρα που εφάρμοσε, στη σύγχρονη εποχή, εθνικό
ξεκαθάρισμα στο μέρος εκείνο του νησιού που κατέλαβε με όσο πιο βάναυσο
τρόπο μπορούσε. Ο Κατακτητής, από τότε ίσαμε σήμερα, παρά τις
προσπάθειες του Διεθνούς Οργανισμού και παρά τις αμέτρητες και ασήκωτες
υποχωρήσεις του θύματος, δεν έχει μετακινηθεί από τις θέσεις της ούτε
στο ελάχιστο. Επιδιώκει και επιμένει να αναγνωριστεί, αρχικά, από τη
διεθνή κοινότητα το απαράδεκτο γελοίο μόρφωμα που δημιούργησε με τη
δύναμη των όπλων στο έδαφος μιας κυρίαρχης χώρας, κράτους – μέλους του
Ο. Η. Ε. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη συνέχεια, να εντάξει ολόκληρο
το νησί στην τουρκική επικράτεια των νεοσουλτάνων της Άγκυρας. Σε αυτήν
τη χώρα ξεπουλούν τις περιουσίες τους όσοι Κερυνειώτες ξεχνούν πως με
την πράξη τους αυτή προωθούν την τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου. Με
την υπογραφή της παράδοσης της περιουσίας τους στους Τούρκους,
υπογράφουν και την παράδοση ολόκληρης της πατρίδας τους στους
κατακτητές. Μπροστά σ’ αυτήν την απαράδεχτη κατάσταση η Κυβέρνηση και η
Βουλή και τα Κόμματα και οι οργανωμένοι φορείς της Κερύνειας, αλλά και
ολόκληρης της Κύπρου, τι κάνουν; Γιατί παραμένουν σιωπηλοί και αδρανείς;
Τι περιμένουν;
Η λευχειμονούσα Κόρη σκέφτεται πως στα
πολύ παλιά χρόνια οι διάφοροι κατακτητές του νησιού πουλούσαν ο ένας
στον άλλο τη γη, που είχαν κατακτήσει με τη δύναμη των όπλων, χωρίς να
ρωτούν τους ανθρώπους που την κατοικούσαν. Τώρα, αυτό που συμβαίνει
είναι πρωτοφανέρωτο. Οι κάτοικοι της πιο όμορφης γης της Μεσογείου
ξεπουλούν την περιουσία τους, γιατί δεν μπορούν, προσωρινά, να τη
χρησιμοποιήσουν. Την ξεπουλούν με τη θέλησή τους και με την υπογραφή
τους. Δεν σκέφτονται, άραγε, πως με την υπογραφή τους αυτή βάζουν και
την ταφόπλακα στο δικαίωμα επιστροφής των όλων προσφύγων στα σπίτια και
στις περιουσίες τους, στο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των
βασικών ελευθεριών; Δεν σκέφτονται, άραγε, πως αν η Κερύνεια χάσει τη γη
της, θα χάσει τα πάντα και την ίδια τη ζωή της; Δεν σκέφτονται πως οι
νέοι ιδιοκτήτες της γης θα αφαιρέσουν ότι απέμεινε που θυμίζει Κερύνεια,
την ιστορία, την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά της, τα αρώματα και τα
χρώματά της; Δεν σκέφτονται πως παραδίδουν τον τόπο τους στον Τούρκο
κατακτητή; Ας ξανασκεφτούν πολλές φορές όλα τα πιο πάνω και ας μην
προδώσουν ότι πιο ιερό έχουν σ’ αυτόν τον κόσμο, την πατρίδα τους.
Α. Κ. Φυλακτού
Λευκωσία, 3 Φεβρουαρίου 2013.
http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=2924
