Εἰς τήν κώμην ταύτην, πλησιόχωρον τῆς Ναζαρέτ καί εἰς τήν ἐν αὐτῇ Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Μητροπολίτου πρῴην Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Κανᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος, τοῦ Προϊσταμένου τῆς Κοινότητος Αϊλαμπούν Ἀρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου ὡς προεξάρχοντος, συμπροσευχομένου τοῦ πρῴην ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Τιβεριάδος π. Τιμοθέου καί τοῦ νῦν ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῶν πλησιοχώρων κωμῶν, συμπροσευχομένου τοῦ ἐπιστάτου τῆς Ἱ. Μονῆς Πέτρου καί Παύλου Καπερναούμ μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Μάρκου, ψαλλούσης ἀραβιστί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος τῆς Κανᾶ ἑλληνιστί καί ἀραβιστί καί μετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ, ἀναστασίμῳ χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας. Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Νίκην ἔχων Χριστέ, τήν κατά τοῦ ᾍδου, ἐν τῷ Σταυρῷ ἀνῆλθες, ἵνα τούς ἐν σκότει θανάτου καθημένους, συναναστήσῃς Σεαυτῷ, ὁ ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος. Ὁ πηγάζων ζωήν ἐκ οἰκείου φωτός, παντοδύναμε Σωτήρ ἐλέησον ἡμᾶς», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.
Ἡ ἁγία ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ προσκυνήματι τοῦ ἐν τῇ βιβλικῇ πόλει ὑμῶν Κανᾷ, τελεσθέντος γάμου τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ Σίμωνος τοῦ Κανανίτου, ἀλλά καί τῆς τῇ θείᾳ δυνάμει τοῦ Ἰησοῦ μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον, τῇ μεσολαβήσει τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἵνα γενώμεθα κοινωνοί τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γεννήματος, δηλονότι τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἀλλά καί κήρυκες τῆς συναναστάσεως Αὐτῷ τῶν ἐν σκότει θανάτου ἐν τῷ ᾍδῃ καθημένων.
Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐφώτισε ἅπασαν τήν Οἰκουμένην, τά οὐράνια, τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια καί ἀνεκάλεσε τό ἴδιον Αὐτοῦ πλάσμα ἐκ τοῦ κράτους τοῦ θανάτου καί τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου. «Πεφώτισται τά σύμπαντα τῇ Ἀναστάσει σου Κύριε, καί ὁ Παράδεισος πάλιν ἠνέωκται. Καί τοῖς ἐν ᾍδῃ καταβάς, Χριστός εὐηγγελίσατο, θαρσεῖτε λέγων νῦν νενίκηκα. Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις ἐγώ ὑμᾶς ἀνάξω, λύσας θανάτου τάς πύλας», λέγει μελῳδικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Ὄντως ἀγαπητοί μου, ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός κατῆλθεν εἰς τόν ᾍδην μετά τῆς ἀκηράτου καί θείας Αὐτοῦ ψυχῆς, ἡ ὁποία ἐχωρίσθη τοῦ σώματος τοῦ ὑποστάντος τόν θάνατον ἀλλ᾽ ἄνευ φθορᾶς ἤ διαλύσεώς τινος, ὡς ἑρμηνεύει καί ὁ Συναξαριστής: «Πανταχοῦ δέ παρῆν (ὁ Ἰησοῦς Χριστός), μηδέν τις τῆς Θεότητος ἐν τῷ τάφῳ πασχούσης, ὥσπερ οὐδέν ἐν τῷ Σταυρῷ. Και φθοράν μέν τό Κυριακόν Σῶμα ὑπέστη, ἥτις ἐστι διάζευξις ψυχῆς ἀπό σώματος, διαφθοράν δέ, ἥτοι διάλυσιν σαρκός καί μελῶν τελείαν ἀφάνισιν, οὐδαμῶς».
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός προσέφερε τό Αἷμα αὐτοῦ ὡς λύτρον, οὐχί βεβαίως εἰς τόν διάβολον ἑκουσίως παραδώσας Ἑαυτόν εἰς τόν θάνατον, τό ὁποῖον καλεῖ λύτρον ἵνα δηλώσῃ τήν ἀπολυτρωτικήν αὐτοῦ δύναμιν καί χάριν ὡς διδάσκει καί ὁ μέγας Παῦλος, «ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς, ὁ δούς Ἑαυτόν ἀντίλυτρον ὑπέρ πάντων», (Α´ Τιμ. 2,6). «Δόντος ἑαυτόν εἰς θάνατον ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν», (Γαλ. 1,4) καί «ὑπέρ πάντων ἀπέθανε», ὡς λέγει ἀλλαχοῦ, (Β´ Κορ. 5,15). «Εἰς τοῦτο γάρ Χριστός καί ἀπέθανε καί ἀνέστη καί ἔζησεν, ἵνα καί νεκρῶν καί ζώντων κυριεύσῃ», (Ρωμ. 14,9), ἀφ᾽ οὗ πρῶτα διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ κατήργησε «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστιν τόν διάβολον καί ἀπήλλαξεν ὅσους φόβῳ θανάτου διά παντός τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας», (Ἑβρ. 2,14-15).
Τό γεγονός τοῦτο τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας ἐπιβεβαιώνει περιτράνως ἡ μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, κατά τήν ὁποίαν ὁ ἀμφιβάλλων καί ἀπιστῶν ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, ἰδών τόν πρό ὀφθαλμῶν αὐτοῦ ἐμφανισθέντα καί ἄρτι ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα Ἰησοῦν Χριστόν ἀνέκραξεν: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν. 20, 28). Ὁ Θωμᾶς, μαθητής καί ἀπόστολος ὤν τοῦ Χριστοῦ ἐπίστευσεν εἰς Αὐτόν ὡς τόν Κύριον καί Θεόν του. Καί ἡμεῖς, λοιπόν, ὀφείλομεν νά πιστεύωμεν εἰς τόν Χριστόν οὐχί ὡς εἰς ἄνθρωπον γενόμενον Θεόν, ἀλλ᾽ ὡς εἰς Θεόν γενόμενον ἄνθρωπον, ὡς καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει: «Καί ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», (Ἰωάν. 1,14). Καί ἀλλαχοῦ ὁ Ἰησοῦς λέγει εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς». «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἳμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ», (Ἰωάν. 6,53-54).
Ὁ νοῦν ἔχων Χριστοῦ θεῖος Παῦλος ἑρμηνεύων τήν παρουσίαν τοῦ Ἰησοῦ ὡς καί τῆς μητρός αὐτοῦ τῆς Θεοτόκου Μαρίας εἰς τούς γάμους τοῦ Σίμωνος τοῦ Κανανίτου, διδάσκει ὅτι ὁ γάμος, δηλονότι ἡ σύζευξις ἀνδρός καί γυναικός ἀποτελεῖ μυστήριον μέγα. Προσθέτει δέ λέγων «τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν», (Ἐφεσ. 5, 32). Ἐδώ ὁ σοφός Παῦλος ἀναφέρεται εἰς τήν πνευματικήν σύνοδον, δηλαδή ἕνωσιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα Αὐτοῦ καί ἡμεῖς οἱ πιστοί μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπ᾽ αὐτήν τήν ἔννοιαν, ἀγαπητοί μου, θά πρέπει νά κατανοῶμεν τό μυστήριον τῆς θείας Εὐαχαριστίας, ἔνθα καλούμεθα νά γίνωμεν, κατά τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον, «σύσσωμοι καί σύναιμοι», δηλονότι κοινωνοί καί συμμέτοχοι τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. “Τετίμηκε τῇ παρουσίᾳ τόν γάμον ἡ πάντων ἐπιθυμία καί χαρά”, λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ γαμήλιον χαράν καί εὐθυμίαν, τουτέστιν τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἑορτίως πανηγυρίζομεν, ἀλλά καί καταγγέλλομεν σήμερον καί ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, πάντες οἱ μαρτυροῦντες τήν σεσαρκωμένην ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο διότι κατά τήν ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν», (Α´ Ἰωάν. 4,8) κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον: «Ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακόν οὐκ ἐργάζεται», (Ρωμ. 13, 10).
Ἀναστάσεως ἡμέρα, σήμερον ὁ Χριστός διεβίβασεν ἡμᾶς ἐκ θανάτου πρός ζωήν. Σήμερον καλούμεθα διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας λέγοντες: «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς νυμφίῳ καί συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον». Χριστός Ἀνέστη.
Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἡ εὐλόγησις τοῦ οἴνου τῆς Κανᾶ καί ἡ ἀνάγνωσις τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τοῦ κατά Ἰωάννην ἁγίου Εὐαγγελίου τῆς μετατροπῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό προαύλιον τοῦ Ναοῦ καί ἑορταστική ἐκδήλωσις τῶν Κατηχητικῶν σχολείων τῆς Κανᾶ μέ παραδοσιακούς χορούς καί ᾄσματα καί ἀκολούθως παρετέθη μεσημβρινή τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί πολλούς ἐκ τοῦ ἐκκλησιάσματος.
Μετά τήν λῆξιν τῆς ἑορτῆς ὁ Μακαριώτατος ἐπεσκέφθη οἰκογένειαν τῆς Κανᾶ διά συλλυπητήρια ἐπί τῷ θανάτῳ προσφιλοῦς μέλους αὐτῆς καί τόν Διευθυντήν τοῦ περιοδικοῦ τοῦ Πατριαρχείου «Φῶς Χριστοῦ» κ. Ἀμποῦ – Ἠλιάς Κσιεμπούν καί ἄλλας οἰκογενείας τῆς Κανᾶ.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
