Ο λόγος του Επισκόπου

«… Ὁ χριστιανός ἀλλά καί σύνολη ἡ Ἐκκλησία δέν κηρύττει ἁπλῶς γιά τόν φτωχό, τόν πεινασμένο, τόν περιθωριακό, τόν ἐν ἀνάγκαις εὑρισκόμενο ἄνθρωπο ἀλλά ταυτίζεται μαζί του, ἀναλαμβάνει τό σταυρό του, συμπορεύεται στό πλευρό του. Δέν χρειάζεται παρά νά φέρουμε στό νοῦ μας ἐνδεικτικά τόν καλό Σαμαρείτη ἤ τήν παραβολή τῆς μελλούσης κρίσεως, ἀπό τό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιο, γιά νά δοῦμε εἰκονισμούς τῆς ἐσχατολογικῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας, δηλαδή τῆς Βασιλείας τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ.

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ πράγματι γιά τήν ἀνθρωπότητα ἀπελευθερωτική ἐλπίδα καί δύναμη καί ὄχι μία ἠθικολογική παραμυθία. Αὐτό ἐνεργεῖται ὄχι μέ τό νά στηλιτεύει ἐξ ἀποστάσεως τά «κακῶς κείμενα» καί τήν ἀδικία, ἀλλά μέ τό νά σαρκώνεται στήν καθημερινή πάλη μέ τό κακό, ὄντας ὁρατή Ἐκκλησία καί ὄχι ἄσαρκη θεωρία. Μέ προφητική ἐγρήγορση ὁ χριστιανός καί ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἀνέχεται κανενός εἴδους ἀδικία, ἀλλά ὀφείλει νά δείχνει ἑτοιμότητα γιά μαρτυρία καί μαρτύριο. Συμβιβάστηκε ἄραγε ὁ Χριστός μέ τίς κοινωνικές, οἰκονομικές καί πολιτικές συνθῆκες τῆς ἐποχῆς του; Ἐκανε πίσω στή σταυρική του θυσία ἤ ἔδειξε ποτέ ἀποστροφή πρός ὁποιονδήποτε βρισκόταν στό περιθώριο; Μποροῦμε νά ἐθελοτυφλοῦμε καί ἁπλῶς νά ἐπαναλαμβάνουμε προτάσεις, ὡς ἕτοιμες λύσεις ἀπό τήν παράδοση, χωρίς νά ζοῦμε στό πνεῦμα τῆς Παράδοσης;…»

+ Δημητριάδος Ιγνάτιος

Εισήγηση στην Ι.Σ.Ι., Οκτώβριος 2010