|
«…
εάν ο άνθρωπος βρίσκεται σήμερα, όπως φαίνεται, στο επίκεντρο του προβληματισμού
του θεολογικού λόγου αλλά και της ποιμαντικής πράξης, καθίσταται επιβεβλημένη
ανάγκη, ειδικά σε καιρούς χαλεπούς, η στενή συνάντηση και συνεργασία της
ποιμαντικής θεολογίας με τις επιστήμες του ανθρώπου, και ειδικά την ψυχολογία,
την ψυχανάλυση, την ψυχοθεραπεία κλπ. Κατανοώντας ότι ο άνθρωπος ζει πλέον σε
έναν κόσμο, όπου οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές απ’ ότι παλαιότερα,
ζητήματα που παλαιότερα εθεωρούντο ξένα, αδιάφορα ή ακόμη και “ταμπού” για την
ποιμαντική πράξη (όπως λ.χ. ο έρωτας και η σεξουαλικότητα) ή ποικίλα καινούργια
προβλήματα, που αναφύονται μέσα στο οικογενειακό, εργασιακό και άλλο περιβάλλον
και αφορούν στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο νόημα της ζωής, τα βιώματα των
ανθρώπων δεν μπορούν πλέον να αφήνουν απαθείς τους ποιμένες μας
, εάν επιθυμούμε
να διακονήσουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο, να σηκώσουμε το σταυρό του, στην πράξη
και όχι απλά στα όμορφα λόγια,
προκειμένου να τον βοηθήσουμε να επανακτήσει την εσωτερική του ισορροπία και την
αρμόζουσα θέση του στον κοινωνικό περίγυρο…»
+ Δημητριάδος
Ιγνάτιος
Χαιρετισμός στο
5ο Διεθνές Συνέδριο Ορθοδόξων
Ψυχοθεραπευτών
Βόλος
27/9/2012
|
