Μνήμη της Αγίας παρθενομάρτυρος Θεοδοσίας και της οσιομάρτυρος Θεοδοσίας (29 Μαΐου)

H Εκκλησία μας πανηγυρίζει την απόδοση της εορτής της Αναλήψεως του Κυρίου και τιμούμε τη μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Θεοδοσίας.

Σήμερα, ακόμα, θυμούμαστε την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453 και ηχεί στη μνήμη του μυαλού μας το «εάλω η Πόλις» και με σιωπή μνημονεύουμε τους ρωμιούς της Επταλόφου Πόλεως.

Η Αγία Οσιομάρτυς Θεοδοσία, γεννήθηκε από χριστιανούς και πλούσιους γονείς στην Κωνσταντινούπολη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Αδραμυττηνού (716 μ.Χ.).

Μετά το θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της την προετοίμασε μέσω της μορφώσεως και της ζωής της Εκκλησίας στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς της. Η Αγία Θεοδοσία επιδόθηκε με ζήλο στην απόλυτη αφοσίωση στο θέλημα του Θεού, με ταπείνωση και άσκηση καθημερινή. Ο δρόμος αυτός, της άσκησης και εγκράτειας, την οδήγησε σε μοναστήρι, όπου δοκιμάστηκε και αργότερα εκάρη μοναχή.

Όταν πέθανε και η μητέρα της, μοίρασε την τεράστια περιουσία της στους πτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, και επιδόθηκε με μεγαλύτερο ζήλο στην άσκηση και τη νηστεία στη Μονή της, η οποία ευρίσκετο κοντά στο «Σκοτεινόν φρέαρ» και την λεγόμενη «Ασπαρον στέρνην».

Δέκα χρόνια μετά την κουρά της, στο μοναστήρι ξέσπασε ο απηνής διωγμός κατά των υποστηρικτών των ιερών εικόνων. Όταν δε οι απεσταλμένοι του αυτοκράτορα, αποπειράθηκαν να κατεβάσουν από τη Χαλκή Πύλη την εικόνα του Χριστού, η Θεοδοσία μαζί με άλλες γυναίκες, γκρέμισαν από την σκάλα τους επίδοξους εικονομάχους. Αμέσως συνελήφθησαν όλες και τις μεν άλλες γυναίκες τις σκότωσαν επί τόπου, τη δε Θεοδοσία έσφαξε κάποιος εκ των δημίων, χαρίζοντάς της, την ουράνια βασιλεία.

Δεν απουσιάζουν κι αυτά τα θλιβερά περιστατικά στη δισχιλιετή ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Είτε των μαρτύρων γυναικών, είτε όλων εκείνων που βίωσαν τη λαίλαπα των τούρκων στις 29 Μάιου του 1453 στην Επτάλοφο Πόλη.

Χρειάζεται προσοχή και διάκριση από μέρους των πιστών κληρικών και λαϊκών. Θα πρέπει πάντοτε να έχουμε κατά νουν ότι ούτε είναι πάντοτε ίδιες οι εποχές και τα δεδομένα τους, ούτε ασφαλώς οι συνθήκες των κοινωνιών είναι όμοιες.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου