Αντιφώνησης της Α.Θ.Μ του Πατριάρχου Αντιοχείας και Πάσης Ανατολής κ.κ. Ιωάννου κατά το Συλλείτουργο

Αντιφώνησης της Α.Θ.Μ του Πατριάρχου Αντιοχείας και Πάσης Ανατολής κ.κ. Ιωάννου κατά το Συλλείτουργο

ΜΗΝΥΜΑ
ΤΗΣ Α.Θ.Μ.
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ Ι’
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΟΣ
ΕΝ ΚΥΠΡΩι
10 ΜΑΪΟΥ 2015

Μακαριώτατε,
Πανιερώτατοι,
Σεβαμιώτατοι,
Φιλόχριστε λαέ,
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἐρχόμεθα πρὸς ἡμᾶς ἐκ τῆς γῆς τῶν Ἁγίων Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἐφραίμ τοῦ Σύρου καί Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Ἐρχόμεθα εἰς τό ἄνθος τῆς Μεσογείου, τήν Κύπρον, φέροντες μεθ’ ἑαυτῶν τήν εὐωδίαν τῆς πίστεως τῶν Ἀποστόλων. Ἐρχόμεθα ἐκ τοῦ φυτωρίου τοῦ φωτός τῆς Ἀνατολῆς κομίζοντας λαμπάδα φωτός, ἀναλογιζόμενοι, μετά τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί τήν κάθοδον Αὐτοῦ εἰς τά ἔγκατα τοῦ Ἅδου, συμψαλλόντες μετ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ τρισμακαρίου ἀποστόλου καί γενναίου μάρτυρος Βαρνάβα καὶ τοῦ τετραημέρου Λαζάρου τήν ἐπινίκιον ᾠδήν: Χριστός Ἀνέστη!  Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἐρχόμεθα συστοιχούμενοι εἰς τὴν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, ἥτις συγκεφαλαιώνει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, παρά τήν πολλαπλότητα τῶν πολιτισμῶν. Εἰρηνική ἡ ἐπίσκεψις ἡμῶν• ἐνισχύει τούς δεσμούς μεταξύ ἀδελφῶν καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ μαρτυρία περί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀξιοποιεῖ τούς πολιτισμούς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὡς μέσον καί ἐκτείνεται πρός ἁπάσας τάς κοινωνίας, ἵνα γένηται κοινή ἡ μαρτυρία αὕτη περί Αὐτοῦ. Ἡ μαρτυρία αὕτη τήκει τάς καρδίας τῶν αγαπώντων Αὐτόν, τόσον εἰς τήν Ἀντιόχειαν, ὅσον καί εἰς τήν Κύπρον καί εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς, ἐν τῇ καμίνῳ τοῦ ἑνός Ποτηρίου, τό ὁποῖον συνοψίζει τήν ἑνότητα τῶν μυστηρίων καί ἀποτελεῖ τό ἐλιξήριο τῆς αἰωνίου ζωῆς δι’ ἅπαντας.

Κομίζομε τὴν ἀγάπην τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας, τῆς ἐσταυρωμένης ἀλλά καί ἀναστάσης• κομίζομαι τήν ἀγάπην τῆς Δαμασκοῦ καί τήν ὑπερηφάνειαν τοῦ Λιβάνου. Ἔρχομαι πρός ἡμᾶς ἐνδεδυμένος μετά τοῦ ζήλου τῶν τέκνων τῆς πόλεως τῆς Ἀλεξαντρέττας καί ἐνισχυόμενος ἐκ τῆς πίστεως τῶν υἱῶν τῆς Θεουπόλεως Ἀντιοχείας, οἵτινες εὑρίσκονται εἰς τήν διασποράν. Συνοδεύουσί με καί οἱ παλμοί τῶν καρδιῶν ὅλων τῶν πιστῶν τῆς βασανιζομένης Ἀντιοχείας, ἡ ὁποία στενάζει αἴρουσα τόν σταυρόν τῆς Ἀνατολῆς. Ἐκ τῆς μήτρας τῶν ὠδίνων  αὐτῆς θά γεννηθεῖ τό ἑδραῖον μέλλον αὐτῆς ἐν τῇ Ἀνατολῇ καί μέ ὄπλον τούς σωτηριώδεις ἥλους της θά κάμψει ἅπανατας τούς ἥλους τῶν πολεμούντων αὐτήν.

Ἐνδέχεται νά ἀποτελῇ θέλημα Θεοῦ τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας ὁμοιάζει μέ μικρόν κογχύλιον ἐντός τῆς ἀβύσσου τοῦ κόσμου. οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς, θεωρώντας αὐτήν ἀδύναμη, τῆς φέρονται ἀδίκως. Ἐνδέχεται μάλιστα νά λησμονῆται ἀπό τήν ἱστορίαν, τήν ἄδικη πολλές φορές, ἀλλά τό μεγαλεῖον αὐτῆς συνίσταται εἰς τό ὅτι ἀγκαλιάζει μετά πολλῆς προσοχῆς καί ταπεινώσεως τό πλέον πολύτιμον μαργαρίτην, τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν καί τήν μαρτυρίαν περί Αὐτοῦ.

 Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας ἔχει πληρώσει ἐπί μακρόν καί εἰσέτι πληρώνει τό γεγονός ὅτι ὁ πλουτισμός αὐτῆς εἶναι μόνον ὁ Χριστός. Τά στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι αὐτῆς βαστάζει, ἀλλ’ ὁ Κύριός ἐστι ἡ ἀρχή καί ἡ καρδία τῆς ζωῆς αὐτῆς. Τό αἱματοβαμμένον πρόσωπον αὐτης ὁμοιάζει μέ τό πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ ἐπί τοῦ σταυροῦ, ἐν ταυτῷ δέ ἐμφανίζεται μετ’ Αὐτοῦ νικηφόρως καί φωτεινῶς, λύουσα μέσῳ Αὐτοῦ τά δεσμά τοῦ σκότους. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας γνώρισε μόνον τή γλῶσσαν τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης μάλιστα πού προκαλεῖ. Ταυτόχρονως, μέ τήν δύναμιν τῆς ἀποστολικῆς πίστης ἑαυτῆς, ὑπάρχει ἐμφυτευμένη καί βαθέως ριζωμένη εἰς τήν γῆν, ὅπως καί τά ὄρη τά ἐπί τῆς γῆς.

Ἅπαντες εἲμεθα τέκνα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, ριζωμένοι ὡσάν πολύχρονοι ἐλαῖαι. Εἴμεθα οἱ κατασκευασταί τῆς ἱστορίας της, οἱ καλλιεργηταί τῶν κέδρων της καί τῶν ἐλαιῶν, ὅπου μέ τήν σειράν μας εἵμεθα εἰς αὐτήν τό φύτευμα τοῦ Δημιουργοῦ τῶν κέδρων καί τῶν ἐλαιῶν.

Μακαριώτατε,

Δέν εἶναι ἄγνωστος εἰς ἡμᾶς ἡ ἱστορία τῆς Κύπρου καί τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τά ἡνία ἀνετέθησαν εἰς τήν Ὑμετέραν σοφίαν. Αὐτή ἡ ὄμορφη χώρα ἀποτελεῖ μίαν ἀνεξίτηλον εἰκόνα τῆς Χριστιανικῆς ἐπιμονῆς διά τήν ἐσαεί παραμονήν εἰς τήν Ἀνατολήν. Ἐπίσης, ἡ χώρα αὐτή ἀντιπροσωπεύει δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους τήν ἀγάπην διά τήν πατρίδα καί τήν προσκόλλησιν εἰς τήν πατρώαν γῆν καί τήν ἐθνικήν ταυτότητα. Διδασκόμεθα ἀπό Ἐσᾶς καί τόν εὐλογημένον λαόν Σας ὅτι ἡ θέλησις τοῦ λαοῦ εἶναι ἀνώτερα ὅλων καί δέν ὑστερεῖ κανενός. Ἐπίσης, διδασκόμεθα ἀπό Ἐσᾶς ὅτι ἡ ἐποικοδομητική θρησκευτική ἀγωγή ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον εἰς τήν οἰκοδόμησιν τῶν κοινωνιῶν. Εἰς τήν Κύπρον ἐξακριβώνουμε ὅτι ἡ Πατρίς δέν ὑπόκειται εἰς τὸν περιορισμόν τῆς ἐθνικότητος καί ὅτι οἱ ἐθνικότητες συνυφαίνουν ἕνα καί τό αὐτό σῶμα τῆς Πατρίδος. Εἰς τήν ἀποστολικήν γῆν αὐτήν, διδασκόμεθα πώς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ τήν ταυτότητα τῆς Πατρίδος καί τήν ἱστορίαν τοῦ τόπου, μολονότι σχεδιάστηκαν ψευδοσύνορα καί οἰκοδομήθησαν τείχη ἄδικα. Προσευχόμεθα ὑπέρ τῆς ἐπανενοποιήσεως τῆς Νήσου, ὃπου ἐδῶ καί σαράντα ἕνα ἔτη τά κατεχόμενα συνεχίζουν νά ὑπάγονται εἰς τήν Τουρκίαν. Προσευχόμεθα ἐντατικῶς ὑπέρ μιᾶς εἰρηνικῆς λύσεως τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος.

Ἡ ἱστορία τῆς σχέσεως καί τῆς συνεργασίας τῶν δύο ἡμῶν Ἐκκλησιῶν δὲν συνοψίζεται εἰς βραχύ ρῆμα. Ὀφείλουμε πολλά εἰς τόν Κυπριακῆς καταγωγῆς μακαριστόν Πατριάρχην Ἀντιοχείας  Σίλβεστρον, παρότι δέν ἐδικαιώθη ὡς ἔδει εἰς τήν ἱστορίαν, διότι οὗτος ἠγωνίσθη, ὑπερασπίσθη καί ἐνεδυνάμωσε τήν Ὀρθόδοξον ὕπαρξιν καί τό Ὀρθόδοξον πνεῦμα εἰς το Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας κατά τόν δέκατον ὄγδοον αἰῶνα.

 Θά ἠδύνατο τό φαινόμενον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου εἰς τήν σύγχρονον ἱστορία νά ἑρμηνεύσει ζωηρῶς τόν ζῆλον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία οὐδόλως προέβαλε ἀντίρρησιν εἰς τό νά ἀναλάβῃ ρασοφόρος της Ἱεράρχης τήν ἡγεσίαν τῆς Κύπρου εἰς περίοδον πολύ δύσκολον, τοὐναντίον, τόν ὤθησε ἡ ἴδια πρός ἐκπλήρωσιν τῆς ἀποστολῆς ταύτης, δι’ ὅ καί ἔλαβε τά ἡνία τῆς ἀναπτύξεως τῆς χώρας καί τῆς διατηρήσεως τῆς ἰδίας ταυτότητος. Ἐξ ἄλλου, ὁπόταν ἀναφερόμεθα εἰς τήν ἀρίστην σχέσιν μεταξύ τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν καί λαῶν, δέν δυνάμεθα παρά νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ σχέσις αὕτη ἐκορυφώθη κατά θητείαν τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἠλιού Δ΄ καί Ἰγνατίου Δ΄, Πατριαρχῶν Ἀντιοχείας, καί Μακαρίου Γ΄ καί Χρυσοστόμου Α΄, Ἀρχιεπισκόπων Κύπρου, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο συνεχῶς εἰς ἐπαφήν καθ’ ὅλην τήν διάρκεια τῆς πρωθιεραρχικῆς διακονίας των. Ἡ αὐτή ἀρίστη σχέσις ἐξελίσσεται ὡσημέραι καί μεθ’ ὑμῶν, Μακαριώτατε. Ὑμεῖς πού δέν ἐφείσθητε ὅλων τῶν προσπαθειῶν, πάντα ὡς σοφός πηδαλιοῦχος, διά νά σταθῆτε εἰς τό πλευρόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας καί τοῦ εὐλογημένου λαοῦ αὐτῆς. Σᾶς ἔχομεν εἰς τάς πρός Κύριον εὐχάς ἡμῶν, Μακαριώτατε. Μεταφέρομεν εἰς Ὑμᾶς προσέτι καί τάς προσευχάς τῶν συνοδευόντων ἡμᾶς ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων τῆς κατ’ Ἀντιόχειαν Ἐκκλησίας. Μεταφέρομεν εἰς Ὑμᾶς καί τήν ἀγάπην τοῦ ἡμετέρου λαοῦ πρός τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα καί τήν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ ὅπως δεχθῆ την εὐλογίαν καί τήν εὐχήν Σας.

Τραυματισμένη ἡ Ἀντιόχεια ἀπό τά συμβαίνοντα εἰς τά ἑαυτῆς ἐδάφη. Εἰς τάς πληγάς αὐτῆς προσετέθησαν καί νέαι ὀδυνηραί πληγαί ἐξ αἰτίας τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ Μακαριωτάτου καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου, ὁ ὁποῖος ἀπέστειλε «Ἀρχιεπίσκοπον» εἰς Κατάρ. Τοιουτοτρόπως, εἰς ἐποχήν καθ’ ἥν ἡ Ἐκκλησία μας ἐφρόντιζε τάς πληγάς τοῦ ἐσωτερικοῦ της τραυματισμοῦ, τοῦ ξεριζωμοῦ, τοῦ θανάτου καί τῆς ἀπαγωγῆς, δέχθηκε ἐτέραν πληγήν ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ. Δέν θά προβοῦμεν ἐνταῦθα εἰς τήν ὑπεράσπισιν τῆς δικαιοδοσίας ἡμῶν εἰς τήν Ἀραβικήν Χερσόνησον και τήν γύρω περιοχήν, ἀλλά ἐπιθυμοῦμε νά μνημονεύσωμε τήν εἰλικρινῆ πρωτοβουλίαν Ὑμῶν διά τήν έπίλυσιν τοῦ ζητήματος, ἡ ὁποία ἦλθε μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Παναγιωτάτου ἀδελφοῦ Βαρθολομαίου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καθώς καί τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἡ ὡς ἄνω πρωτοβουλία φανερώνει τήν ἀνάγκην ἐπιστροφῆς εἰς τήν κατάστασιν πρίν ἀπό τήν κρίσιν, δηλαδή ἀπαιτεῖται νά δωθῇ ἕτερος τίτλος εἰς τόν Ἐπίσκοπον καί νά γίνῃ ἡ μετάθεσις αὐτοῦ ἀπό τό Κατάρ εἰς ἄλλην ἐπαρχίαν καί νά συμφωνήσουμε ἐπίσης εἰς τά περαιτέρω βήματα. Ἀντ’ αὐτοῦ ἀναγκαζόμεθα νά ἐκφράσωμε τήν μεγάλην ἀπογοήτευσιν ἡμῶν διά τά ἐμπόδια εἰς τήν πραγματοποίησιν τῆς Πρωτοβουλίας, ἐμπόδια πού ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀποτυχίαν, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων δέν συνέβαλε θετικῶς ἐν προκειμένῳ εἰς τήν Πρωτοβουλίαν. Ἡ ὑπόθεσις αὕτη, Μακαριώτατε, εἶναι ἡ λυδία λίθος τῆς ἡνωμένης Ὀρθόδοξου μαρτυρίας ἡμῶν. Προσευχόμεθα νά μή ἐμποδίσῃ ἡ κρίσις αὕτη τήν ἐπιτυχῆ πραγμάτωσιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τό προσεχές ἔτος. Αὐτή ἡ Σύνοδος, κατά τήν γνώμην ἡμῶν, δέον ὅπως δώσῃ ἀπαντήσεις εἰς τά σύγχρονα ζητήματα ἀντί νά ἀναζωογονῇ παρερχόμενα ἀρχεῖα, παρά τήν ἀναγνώρισιν τῆς σημασίας των. Ἀναμένεται ἀπό τήν Σύνοδον νά διατυπώσῃ λόγον διά τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς, λόγον πού νά προσφέρῃ Χριστιανορθόδοξες ἀπαντήσεις εἰς τά πολλά ἐρωτήματα, τά ὁποῖα πολλαπλασιάζονται εἰς τόν σύγχρονον κόσμον. Διά νά ἐπιτευχθοῦν ὅλοι αὐτοί οἱ σκοποί καί στόχοι ἀπαιτεῖται ἐντατική καί προσεκτική προετοιμασία. Ἀναμένομεν πολλά ἀπό αὐτήν τήν Σύνοδον καί εὐελπιστοῦμε ὅτι θά δώσει προτεραιότητα εἰς τό ζήτημα τῆς χριστιανικῆς παρουσίας εἰς τόν ἱστορικῶς πρῶτον τόπον ἀνθίσεώς της. Ἡ ἐμφάνισις τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ μέ τήν παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν εἶναι θέμα πού ἀγγίζει τήν οὐσίαν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀρκετός ὁ ἀριθμός τῶν Ἐπισκόπων τῶν πάλαι ποτέ διαλαμψασῶν ἐπαρχιῶν• μᾶς φτάνει ὁ ἀριθμός αὐτῶν! Εἴθε νά διαλάμψῃ διά παντός ἡ παρουσία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς τήν Ἀνατολήν. Ἄς εἶναι ἡ παρουσία μας εἰς τόν πρῶτο τόπον μία παρουσία τῷ ὄντι ἰσχυρή καί ταυτοχρόνως ἀνοικτή πρός ὅλους. Ἡ διαφύλαξις τῆς ἐπίκλησεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν Μέσην Ανατολήν ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα καθήκοντα τῶν Ἡγετῶν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου. Αὐτός ὁ σκοπός πραγματώνεται μέ τήν πίεσιν διά τήν ἄμεσον παῦσιν ὅλων τῶν συγκρούσεων καί τήν ἐπαναφοράν τῆς εἰρήνης καί ὅταν τό ἀνθρώπινον πνεῦμα ἀντικαθιστά τήν λογικήν τῶν συμφερόντων καί τῶν ἀντιπαραθέσεων.

Μακριώτατε,
Κυρίες καί κύριοι,

Ἡ κρίσις εἰς τήν Συρίαν συνεχίζεται διά πέμπτον ἔτος καί ὁ κόσμος παρακολουθεῖ παθητικῶς. Ἐπιθυμοῦμε ἐνταῦθα νά μεταφέρουμε τήν φωνήν τοῦ στεναγμοῦ τοῦ λαοῦ μας καί νά πληροφορήσουμε διά τήν καταστροφήν πού τόν πλήττει. Ἀρκετά πιά οἱ φόνοι καί τὰ αἵματα. Ἀρκετά πιά τά δεινά ἐκ τῆς τυφλῆς τρομοκρατίας καί τῆς θύραθεν φανατικῆς ἱδεολογίας, οἱ ὁποῖες ἐκμεταλλεύονται τήν θρησκείαν καί καταδικάζουν τούς πολίτας, μόνον ἐπειδή εἶναι Χριστιανοί, ἤ γενικῶς διότι ἔχουσι διάφορον θρησκείαν. Τό χεῖρον ὅμως εἶναι ὅτι πράττουσι ταῦτα πάντα εἰς τό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας. Δηλώνομε εἰλικρινῶς ὅτι αὐτό τό πνεῦμα εἶναι ξένον καί ἄγνωστον δι’ ἡμᾶς τούς Συρίους. Ἀρκετά πιά ὁ ξεριζωμός, οἱ ἀπαγωγές καί οἱ καταστραμμένες περιοχές εἰς μίαν χώραν, ἡ ὁποία μολονότι δέν ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ ζωή εἰς αὐτήν ἦταν τελεία καί ἰδανική, ἀλλά γνώρισε ἕνα πραγματικῶς ἀνεξίθρησκο Ἰσλάμ καί ὅπου συνυπῆρξαν, εἰρηνικῷ τῷ τρόπῳ, ὅλες οἱ θρησκεῖες καί ὁμολογίες.

Ἡ ἀπαγωγή τῶν δύο Μητροπολιτών εἰς τό Χαλέπι, κυρίου Παύλου καί κυρίου Ἀβραάμ, ἔγινε τό σύμβολον τῆς ἀδικίας τῆς ἀπαγωγῆς καί τῆς τραγωδίας ὅλων τῶν Συρίων καί τοῦ εὐσεβοῦς Ἀντιοχειανοῦ λαοῦ. Οἱ δύο ἀπαχθέντες ἀρχιερεῖς ὑποφέρουν ἐδῶ καί πάνω ἀπό δύο χρόνια, ἐνῷ ἡ ἀδιαφορία τοῦ κόσμου φαίνεται ὕποπτος. Ἐκκλησίαι γκρεμίζονται, ὅπως καί τζαμιά, πόλεις ὁλόκληρες καί μνημεῖα, ἐνῷ ὁ κόσμος εἴτε συνωμοτεῖ εἴτε ἀδιαφορεῖ. Ὅλες οἱ δικαιολογίες τοῦ πολέμου εἶναι ὀπισθοδρομικαί καί ἀβάσιμοι καί ἔχουμε κουραστεῖ ἀπό τό νά τίς ἀκούουμε καί νά πληρώνωμε ἐκ τῶν ὑστέρων τό ὑψηλόν κόστος. 

Ἐνταῦθα, πάλιν καί πολλάκις, κάνουμε ἔκκλησιν διά τήν εἰρήνην εἰς τήν Συρίαν καί τήν σταθερότητα εἰς τό Λίβανον, ὁ οποῖος ὑποφέρει ὑπό τοῦ συνταγματικοῦ κενοῦ ἐξ αἰτίας τῆς ἐπανειλημμένης ἀνεπιτυχοῦς ἐκλογῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας. Ἐπίσης ὑψώνουμε τήν φωνήν μας ὑπέρ τοῦ Ἰράκ πού αἱμορραγεῖ κάτω ἀπό τά χτυπήματα τῆς τρομοκρατίας. Ἐπίσης καί διά τήν Ὑεμένην, ἡ ὁποία πληρώνει καί αὐτή τό ἀκριβόν τίμημα τῶν σκληρῶν αὐτῶν ἡμερῶν. Προσευχόμαστε καί ὑπέρ τῆς εἰρήνης εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τόν κόσμον ὅλον.

Προσευχόμαστε ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὑπέρ Ὑμῶν, Μακαριώτατε, καί ὑπέρ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ. Ἐπιθυμῶ ἐπίσης νά χαιρετίσω τόν Ἐξοχώτατον Πρόεδρον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κύριον Νικόλαον Ἀναστασιάδην, καί ἅπαντας τούς συνεργάτας αὐτοῦ εἰς τήν ἐξουσίαν, δεόμενοι ὅπως διαφυλάξῃ Κύριος τήν εἰρήνην καί τό ἔλεός Του εἰς τήν Κύπρον.

Ἐν τῇ προσευχῇ ὑπερβαίνουμε τάς πληγάς πάσας, διότι τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἐξαλείφει τήν θλῖψιν τῆς καρδίας ἡμῶν καί τά δάκρυα. Εἵμεθα, ἀδελφοί, τέκνα τοῦ φωτός καί τῆς ἀναστάσεως. Τά ἡμέτερα ὄμματα λάμπουσι διαρκῶς ἐκ τῆς ὑπερλάμπρου Ἀναστάσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Διδασκόμεθα ὑπό τῆς Θεοτόκου Μαριάμ, ἡ ὁποία μέ τό φῶς εἰς τήν ἑαυτῆς καρδίας ἐνίκησε τό σκότος τοῦ αἰῶνος τούτου. Διδασκόμεθα ἐκ τῆς ἐλπίδος τῆς Παναγίας, ὅτι ἡ Ἀνάστασις ἔρχεται. Εἰς τόν τάφον τοῦ Τόκου Της πρόκειται νά θάψουμε ὅλες τίς πικρότατες θλίψεις τοῦ κόσμου, διά νά ψάλλωμεν ὁμοῦ μετά τοῦ Δαμασκηνοῦ τήν ἐπινίκειον ᾠδήν καί τόν ἀναστάσιμον ὕμνον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Πατρίδος καί τοῦ λαοῦ, βιοῦντες προσωπικῶς τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως, βοῶντες μετά δυνάμεως καί πεποιθήσεως: «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι».

Χριστός Ἀνέστη!  Ἀληθῶς Ἀνέστη.