Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ (2016).
Τήν Τρίτην, 16ην / 29ην Νοεμβρίου 2016, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου νέο – Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, τόπον τοῦ ματυρίου Αὐτοῦ.
Ὁ ἐξ Ὀροῦντος τῆς Κύπρου καταγόμενος Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος, τό γένος Χασάπη, Ἁγιοταφίτης ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, ὑπηρέτει ὡς ἡγούμενος εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ὅτε τό ἔτος 1979 φανατικός τις Ἰουδαῖος ἐπιθείς αὐτῷ πληγάς βαρείας εἰς τό σῶμα αὐτοῦ, ἀπετελείωσεν αὐτόν εἰς τό πέριξ τοῦ Φρέατος παρεκκλήσιον.
Ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων, τιμῶσα τόν μάρτυρα αὐτῆς καί δή εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ὁ Κύριος ἀπεκάλυψεν Ἑαυτόν εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα, κατέταξεν αὐτόν εἰς τό ἁγιολόγιον αὐτῆς τό ἔτος 2009. Τό λείψανον αὐτοῦ φυλάσσεται εἰς τό ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ παρεκκλήσιον νοτίως τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, τόν ὁποῖον ἀνήγειρεν ὁ καθηγούμενος Ἁγιοταφίτης Ἱερομόναχος π. Ἱουστῖνος, ἁρμόσας εἰς τό βόρειον τμήμα αὐτοῦ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Ἱουστίνου, τοῦ φιλοσόφου καί μάρτυρος, ἐκ Νεαπόλεως καταγομένου.
Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον ἄνωθεν τοῦ Φρέατος προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματεώς Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ πρῴην Μητροπολίτου Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἰγνατίου καί Ματθαίου καί τῶν Ἱεροδιακόνων Μάρκου καί Δημητρίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσιστί καί ρουμανιστί καί τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Ραφιδίων καί τῶν περιχώρων ἀραβιστί καί πιστοῦ λαοῦ, εὐλαβουμένου τόν Ἅγιον, προσευχομένου ἐν κατανύξει, ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Ρουμανίας, Οὐκρανίας καί Κύπρου.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τήν πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὅς ἀντί τῆς προκειμένης Αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν», (Ἑβρ. 12 1-2) κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί.
Τό ἐκχυθέν αἷμα τοῦ μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Ἁγίου Φιλουμένου συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων, ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ, ἵνα δοξάσωμεν τόν τῆς πίστεως ἡμῶν ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν, Ὅς ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν, (Ἑβρ. 12,2). Προσέτι δέ, ἵνα ἐκζητήσωμεν τάς ὑπέρ ἡμῶν ἱκεσίας πρός τόν Θεόν τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Φιλουμένου.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐτελείωσε τό ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων σωτηριῶδες Αὐτοῦ ἔργον διά τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου ἐν τῷ σταυρῷ. Τό δέ μαρτυρικόν καί ἀπολυτρωτικόν Αὐτοῦ αἷμα ἐπότισεν τό δένδρον ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τό ξύλον τῆς ζωῆς, τό πεφυτευμένον ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ ἁγίου οἴκου αὐτοῦ, τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας.
«Καίπερ ὢν υἱός, ἔμαθεν ἀφ’ ὧν ἔπαθε τὴν ὑπακοήν, 9 καὶ τελειωθεὶς ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶσιν αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ( Ἑβρ. 5, 8-9).
Τό δέ νέφος μαρτύρων, δηλαδή ὁ μεγάλος ἀριθμός ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐμαρτύρησαν διά τήν ἀλήθειαν τῆς εἰς Χριστόν πίστεως ἐγένοντο μέτοχοι τῆς τελειώσεως τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ὑπακοῆς αὐτῶν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός.
Τοιοῦτον τέκνον ὑπακοῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ σήμερον τιμώμενος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος, ὁ ὁποῖος παιδιόθεν καί μετά ζήλου ἐφρόνει τήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τελείωσιν αὐτοῦ ἀκούων εἰς τάς προτροπάς τοῦ θείου Παύλου, λέγοντος, «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν, καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον», (Ρωμ. 12, 1-2).
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Φιλούμενος δέν «συνεσχηματίσθη τῷ αἰῶνι τούτῳ» (Ρωμ. 12,2), τοὐτέστιν δέν ἐξωμοιώθη πρός τόν τρόπον ζωῆς τῶν ὑλοφρόνων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι προσκεκολλημένοι εἰς τάς ματαίας σκέψεις καί φροντίδας τοῦ παρόντος βίου, ἀλλά ἐπεδίωκε «τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον τῷ Θεῷ» .
Κατά τάς διαταγάς τῶν Ἀποστόλων ὁ γάρ διά τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ καταδικαζόμενος, οὗτος μάρτυς ἅγιος ἀδελφός τοῦ Κυρίου, «υἱός τοῦ Ὑψίστου», (Λουκ. 6,35), δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι᾽ οὗ καί τόν φωτισμόν τῆς δόξης τοῦ Εὐαγγελίου” (Β´ Κορινθ. 4,4) ἔλαβεν ἕκαστος τῶν πιστῶν ἐν τῷ καταξιωθῆναι τοῦ ἀφθάρτου στεφάνου καί τῆς μαρτυρίας τῶν παθημάτων αὐτοῦ καί τῆς κοινωνίας τοῦ αἵματος αὐτοῦ «συμμορφωθῆναι τῷ θανάτῳ τοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. 3,10), εἰς υἱοθεσίαν».
Ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς καθιστᾷ σαφές ὅτι ἐάν θάλωμεν νά λάβωμεν τόν φωτισμόν τῆς δόξης τοῦ Εὐαγελίου” (Β´ Κορ. 4,4), θά πρέπει νά συμμορφωθῶμεν πρός τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, δηλονότι νά συμμετάσχωμεν εἰς τά παθήματά Του, εἰς τούς διωγμούς καί τάς κακοπαθείας Αὐτοῦ. “Προσπαθῶ”, λέγει ὁ σοφός Παῦλος, “νά γίνω συμμέτοχος τῶν παθημάτων καί τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, μήπως μπορέσω κι ἐγώ νά ἐπιτύχω καί νά ἀπολαύσω τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν”, «εἰ πως καταντήσω εἰς τήν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν», (Φιλιπ. 3,11). Λέγει δέ τοῦτο, διότι κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, τῶν ἁγίων ἡ ἀνάστασις καλεῖται ἀνάστασις ζωῆς, ἐν ᾧ τῶν πονηρῶν καί ἀδίκων καλεῖται ἀνάστασις κρίσεως «καί ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως», (Ἰωάν. 5,29).
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ἄνευ πειρασμῶν, δοκιμασιῶν ποικίλων καί δυσκολιῶν εἶναι ἀδύνατον νά ἀξιωθῶμεν τοῦ ἀφθάρτου στεφάνου, δηλαδή τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Διά τοῦτο οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας καί δή οἱ μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, προβάλλονται ὡς παραδείγματα πρός μίμησιν τῶν διωγμῶν καί σκληρῶν δοκιμασιῶν τούς ὁποίους ὑπέστησαν, ὡς ὁμολογεῖ καί ὁ θεσπέσιος Παῦλος: «ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», (Ἑβρ. 11, 36-38).
Εἰς τό «νέφος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας» ἡμῶν συγκαταλέγονται ἡ Ἁγία μεγαλομάρτυς καί Ἰσαπόστολος Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις ὡς καί ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Οὗτοι κληθέντες ὑπ᾽ αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀνεδείχθησαν κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου τῆς θείας ἀγάπης καί εἰρήνης, ἀλλά καί δικαιοσύνης. Ἐτελειώθησαν δέ ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτῶν θανάτου. «Πολλαί γάρ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων καί ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτούς ὁ Κύριος», (Ψαλμ. 33,20), λέγει ὁ ψαλμῳδός.
Ἡ ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μαρτύρων μᾶς καλεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά συνειδητοποιήσωμεν ὅτι ἡ πολιτεί, δηλονότι ὁ τρόπος ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ κόσμου ὁ ὁποῖος παρέρχεται. Ἡ πολιτεία ἡμῶν πρέπει νά ἐμπνέηται καί νά καθοδηγῆται ἀπό τούς λόγους τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τούς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου Αὐτοῦ: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσιν», (Ματθ. 24,35). Διά τοῦτο ὁ θεῖος Παῦλος κηρύττει λέγων: «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13,14).
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν μέλλουσαν οὐράνιον πόλιν ἐπεζήτουν οἱ ἅγιοι καί δή οἱ μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Εἰς αὐτήν ταύτην τήν οὐράνιον, τήν πόλιν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος πρέπει νά προσβλέπωμεν, ἔχοντες ὡς ὑπόδειγμα τούς σήμερον τιμωμένους ἁγίους μάρτυρας Ματθαῖον τόν Εὐαγγελιστήν καί Φιλούμενον τόν Ἁγιοταφίτην.
Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ καί ἐν ταυτῷ παρακαλέσωμεν Αὐτόν, ἵνα καταπαύσῃ τούς ἀδελφοκτόνους πολέμους καί χαρίσηται τήν εἰρήνην ἐν τῇ χειμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν καί τῷ κόσμῳ ἅπαντι. Μετά δέ τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Μετά μαρτύρων, ἁγνή Παρθένε Θεοτόκε, μετά θείων προφητῶν μετά πάντων τῶν Ἀγγέλων, τόν Κτίστην τῶν ἁπάντων, ἐκδυσώπει σωθῆναι, τούς πιστῶς σέ δοξάσαντας καί μεγαλύνοντας», Ἀμήν.
καί ἀραβιστί ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: http://www.jp-newsgate.net/ar/
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τοῦ ναοῦ τούτου καί τῆς Μονῆς παρέθεσε δεξίωσιν ἐν συνεχείᾳ δέ μοναστηριακήν τράπεζαν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
