Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.
Α. ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΥΤΟΥ.
Τό Σάββατον, 6ην / 19ην Δεκεμβρίου 2015, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Νικολάου εἰς τήν Ἱεράν Μονήν αὐτοῦ, τήν κειμένην ἔναντι τοῦ Πατριαρχείου εἰς μικράν ἀπόστασιν βορειοδυτικῶς.
Εἰς ταύτην τήν ἀρχαίαν Μονήν προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ᾽ ἑσπέρας καί τῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ὁ καθηγούμενος αὐτῆς ὁ καί ἀνακαινίσας τόν Ναόν αὐτῆς, Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος, ψαλλόντων ἑλληνιστί μοναζουσῶν τοῦ Πατριαρχείου, προσευχομένων δέ ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει ἐκκλησιάσματος ἐξ Ἑλληνοφώνων καί Ἀραβοφώνων, ἐκ μοναζουσῶν καί ἐκ προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας καί Ρουμανίας.
Ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος ὡς λειτουργός ἐκήρυξε πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο τόν θεῖον λόγον περί τοῦ ἁγίου Νικολάου, ὡς «κανόνος πίστεως καί εἰκόνος πραότητος, ὡς ἐγκρατείας διδασκάλου, ὡς κατακτήσαντος τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά καί τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια καί πρεσβευτοῦ τῷ Χριστῷ ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καθηγούμενος διένειμε εἰκόνας εὐλογίας καί ἔλαιον εὐλογίας εἰς τούς ἑορταστάς καί ἐδεξιώθη τό ἐκκλησίασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.
Β. ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ.
Ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ Θαυματουργοῦ ἑωρτάσθη τό Σάββατον 6ην/ 19ην Δεκεμβρίου 2015, εἰς τόν ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱερόν Ναόν, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖται «Θεόκτιστος», ἐπειδή τό μεγαλύτεορν μέρος αὐτοῦ εἶναι ἐντός φυσικοῦ σπηλαίου καί ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ πρῶτος ναός τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅτε ὁ ὅσιος Σάββας ἦλθεν εἰς τήν ὄχθην ταύτην τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων καί ἐποίησεν ἔναρξιν τῆς μοναχικῆς αὐτοῦ ζωῆς ἐν αὐτῇ.
Εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ Ναόν κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου Νικολάου προερξῆξεν τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ᾽ ἑσπέρας καί τῆς θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ὁ Ἀρχιερεύς τῆς σειρᾶς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζάμπιας Ἰωακείμ, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ποιμένων ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ διακόνου π. Μάρκου, ψαλλόντων τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα καί μετέχοντος εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν καί πιστῶν Ἀραβοφώνων ἐκ τῶν κωμῶν Βηθλεέμ, Χωρίου τῶν Ποιμένων καί Μπετζάλλας.
Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε τό Μνημόσυνον τῶν κεκοιμημένων Ἁγιοσαββιτῶν Πατέρων εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπερ καί ἀποτελεῖ τήν στέγην τοῦ κοιμητηρίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Σάββα. Τό μνημόσυνον τοῦτο ἠκολούθησεν ἡ εἴσοδος εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς, ἐν ᾧ οἱ ψάλται ἔψαλλον τό «τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν».
Ἐκ τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἱερεῖς καί ἐκκλησίασμα παρεκάθισαν εἰς τόν Νάρθηκα καί ἔλαβον τό κόλλυβον, τῇ προσκλήσει τοῦ Πνευματικοῦ τῆς Λαύρας ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, ἀκολούθως δέ ἡ Ἀρχιερατική συνοδεία καί τό ἐκκλησίασμα παρεκάθισαν εἰς τήν μοναστηριακήν τράπεζαν καί ηὐφράνθησαν ἐκ τῆς ὑλικῆς τροφῆς ὡς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόπον τῆς προηγηθείσης ἀγρυπνίας.
Μετά τήν τράπεζαν, ἡ Ἀρχιερατική Συνοδεία ἀνεχώρησε διερχομένη διά προσκύνησιν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, γενομένη δεκτή ὑπό τοῦ καθηγουμένου αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου, ἐκεῖθεν δέ δοξάζουσα τόν Θεόν ἔφθασεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα.
Γ’ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΕΤΖΑΛΛΑΝ.
Τό Σάββατον, 6ην/ 19ην Δεκεμβρίου 2015, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ Ναόν εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας, πόλεως γειτνιαζούσης τῇ Βηθλεέμ.
Ἡ πόλις τῆς Μπετζάλλας εἶναι μία ἐκ τῶν μεγάλων τοῦ Παλαιστινιακοῦ Κράτους, ἔχουσα περί τούς δέκα χιλιάδας Χριστιανούς, μέ πολιοῦχον αὐτῆς τόν ἅγιον Νικόλαον καί ἕτερον Ναόν πρός τιμήν τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου.
Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Λύδδης, κ. Δημητρίου τοῦ ἡγουμένου τῆς Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου, τῶν ἱερέων π. Παύλου Δορέτ, π. Ἰωσήφ Χόνταλη, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Μάρκου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος ταύτης εἰς βυζαντινόν ὕφος ἀραβιστί καί μετέχοντος ἐν προσευχῇ καί ψαλμῳδίᾳ τοῦ ἀθρόου Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος.
Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί, ἔχοντα οὕτως:
«Προστάτης θερμότατος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Νικόλαε, τὰ τῶν αἱρέσεων, διδάγματα ἄθεα, λύων σὺν παῤῥησίᾳ, καὶ κανὼν ἀνεδείχθης, πᾶσιν Ὀρθοδοξίας, ὑπὲρ πάντων πρεσβεύων, τῶν ἐφεπομένων σου θείαις, διδασκαλίαις καὶ εἰσηγήσεσι», ἀναφωνεί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβείς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Σκιρτήσωμεν ἑόρτια καί χορεύσωμεν ἀγαλλόμενοι ἐπί τῇ σήμερον τελουμένῃ μνήμῃ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν θεοφόρου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ καί τῇ ὑπό τήν προστασίαν αὐτοῦ τελοῦσῃ βιβλικῇ ὑμῶν πόλει Μπετζάλλᾳ, τήν ὁποίαν καί ηὐλόγησεν ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶν κατά τήν προσκυνηματικήν αὐτοῦ μετάβασιν εἰς τό θεοδέγμον Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Βηθλεέμ.
Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Μυρέων Νικόλαος κατέστη ὁ Ἅγιος καί προστάτης πάσης τῆς οἰκουμένης. Τοῦτο δέ ὀφείλεται εἰς τό γεγονός ὅτι οὗτος κατενόησεν «τήν θείαν καί ἄκτιστον δόξαν», ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Τῶν ἀθεάτων τὰ κάλλη, περιερχόμενος, τὴν φοβερὰν ἐκείνην, κατενόησας δόξαν, Ἅγιε ἁγίων, ὅθεν ἡμῖν, τὰ οὐράνια λόγια, τῶν ἀειζώων ἐκείνων θεωριῶν, ἀναγγέλλεις Ἱερώτατε».
Καί ποῖα εἶναι ἀγαπητοί μου ἀφ’ ἑνός μέν ἡ φοβερά ἐκείνη δόξα, ἧν κατενόησεν ὁ Ἅγιος Πατήρ ἡμῶν καί ἀφ’ ἑτέρου τά οὐράνια λόγια τῶν ἀειζώων ἐκείνων θεωριῶν, ἅτινα ἀναγγέλλει ἡμῖν; Ἡ μέν δόξα εἶναι τό ἄρρητον μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας καί ἡ ἀποκορύφωσις Αὐτοῦ ἐν τῇ Μεταμορφώσει Αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: «καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς». Τά οὐράνια δέ λόγια τῶν ἀειζώων θεωριών εἶναι ἡ ἐκ τῆς φωτεινῆς νεφέλης ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ φωνή λέγουσα: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε·» (Ματθ. 17, 5).
Τοῦ Κυριακοῦ λόγου, δηλαδή τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος τοῦ ἀγαπητοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ γενόμενος μαθητής καί ἐν ταὐτῷ μιμητής Αὐτοῦ, ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος ἀνεδείχθη ὄντως κανών τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, θερμότατος προστάτης καί τῶν ἀσθενουντων ἰατρός πανάριστος. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀπεδέχθη ἐνθέρμως τάς ἐντολάς τοῦ Νόμου, τάς ὁποίας ὑπέδειξεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Φαρισαῖον τινά νομικόν εἰπών αὐτῷ: «᾿Αγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ:᾿Αγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», (Ματθ. 22, 35-39).
Ἡ ἐντολή δέ αὕτη εἶναι πρώτη καί μεγάλη, διότι ὁ Θεός Πατήρ κινούμενος ὑπό τῆς ἀπείρου Αὐτοῦ ἀγάπης καί φιλανθρωπίας ἐγένετο ἄνθρωπος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, «Ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».
Ὁ ἅγιος ἡμῶν Πατήρ Νικόλαος ἀκολουθῶν εἰς τά ἴχνη τῶν ἁγίων μαθητῶν καί ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ ἀνυψώθη εἰς πρότυπον Ἱεράρχου καί γνησίου ποιμενάρχου τῆς Οἰκουμενικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο καί ἐδοξάσθη ὑπό τοῦ Κυρίου, ἁγιασθείς ὡς μέγας μύστης τῆς Χάριτος αὐτοῦ. Τοῦτο ἐξάλλου διατυπώνει καί ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Ἀστράπτεις ἐν τῇ γῇ, τῶν θαυμάτων ἀκτῖσι, Νικόλαε σοφέ καί κινεῖς πᾶσαν γλῶσσαν, εἰς δόξαν τε καί αἴνεσιν τοῦ ἐν γῇ σε δοξάσαντος, ὅν ἱκέτευε πάσης ἀνάγκης ρυσθῆναι, τούς τήν μνήμην σου, πίστει καί πόθῳ τιμῶντας, Πατέρων ἐκλόγιον».
Πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον ἡμεῖς τιμῶμεν καί γεραίρομεν τήν ἱεράν μνήμην τοῦ διακεκριμένου καί ἐκλεκτοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας καί Πατρός ἡμῶν Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ. Λέγομεν δέ τοῦτο διότι «εἰσελθών εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ», ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος ἀκαταπαύστως πρεσβεύει ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν τῶν πιστῶς κραυγαζόντων:
«Ποιμένες καί Διδάσκαλοι, τόν τοῦ καλοῦ Ποιμένος ὁμόζηλον Ποιμένα, συνελθόντες εὐφημήσωμεν. Οἱ ἐν νόσοις τόν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τόν ρύστην. Οἱ ἁμαρτωλοί τόν προστάτην, οἱ πένητες τόν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσιν τήν παραμυθίαν, τόν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τόν κυβερνήτην, οἱ πάντες τόν πανταχοῦ θερμῶς προφθάνοντα, μέγιστον Ἱεράρχην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν. Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης καί σῶσον τήν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις σου». Ἀξίωσον δέ ἡμᾶς τούς ὑμνοῦντάς σε, ἵνα ἐν εἰρήνῃ καί ὁμονοίᾳ ἑορτάσωμεν τήν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν θείαν Γέννησιν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Διερχόμεθα ἀγαπητοί μου τό στάδιον τῆς νηστείας, δηλονότι τό στάδιον τῆς προετοιμασίας ἡμῶν διά τήν ὑποδοχήν τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος καί ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς γείτονος ἡμῶν πόλεως τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντος ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, προσπέσωμεν καί θερμῶς παρακαλέσωμεν τόν ἅγιον Πατέρα ἡμῶν Νικόλαον, ἵνα ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν λάμψῃ ἐπί πάντας τούς οἰκοῦντας τήν ἁγίαν Γῆν τῆς Παλαιστίνης καί χαρίσηται τήν ἐπί γῆς εἰρήνην αὐτοῦ.
Μετά δέ τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Βηθλεέμ ἑτοιμάζου, εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη, τό σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν ἡ σκιά παρέδραμε. Καί Θεός ἀνθρώποις ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τό καθ’ ἡμᾶς καί θεώσας τό πρόσλημμα. Διό ὁ Ἀδάμ ἀνανεοῦται σύν τῇ Εὔα κράζοντες. Ἐπί γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τό γένος ἡμῶν», ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγενα.
Μετά τήν θείαν Κοινωνίαν καί τήν Ἀπόλυσιν ἠκολούθησε λιτανεία εἰς τό προαύλιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τό σπήλαιον τοῦ ἁγίου Νικολάου καί πέριξ τοῦ ναοῦ ἐν χαρμοσύνῳ συμμετοχῇ πολλοῦ λαοῦ τῆς Μπετζάλλας.
Μετά τήν λιτανείαν ὁ Μακαριώτατος διένειμε εἰκόνας εὐλογίας εἰς τό ἐκκλησίασμα. Ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, τήν μεσημβρίαν δέ τράπεζα εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσου καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος Μπετζάλλας.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
