«Όχι στην εδραίωση της κατήφειας και του πένθους»
Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Μητροπολίτου Δημητριάδος
κ. Ιγνατίου
Εόρτιο Μήνυμα προς τον Ιερό κλήρο και τον λαό της Τοπικής Εκκλησίας απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, εξ αφορμής της ανατολής του νέου έτους 2012. Ολόκληρο το Μήνυμα, το οποίο θα αναγνωσθεί κατά την Θεία Λειτουργία της Πρωτοχρονιάς στους Ιερούς και τις Ιερές Μονές, έχει ως εξής:
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ
κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2012
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.
Μπροστά στο ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς, στεκόμαστε πάντοτε με ανάμικτα συναισθήματα. Συναισθήματα μελαγχολίας για τον χρόνο που περνάει, συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας για το νέο ξεκίνημα που μάς περιμένει. Αλλά και ο ίδιος ο χρόνος ασκεί επάνω στον κάθε άνθρωπο μία διπλή επίδραση: Από τη μία, γνωρίζει πώς να φθείρει τις δυνάμεις και τα έργα του, από την άλλη, όμως, γνωρίζει και πώς να γιατρεύει πληγές και να προσφέρει νέες ευκαιρίες.
Το τί σημαίνει ο χρόνος για τον καθένα από μας, το καθορίζει το νόημα και οι απαντήσεις που έχουμε δώσει στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής μας.
Για εκείνον που περιόρισε την ύπαρξή του στην απλή επιβίωση και την άφησε να άγεται και να φέρεται από τα πάθη του και τις περιστάσεις, ο χρόνος αποτελεί ταξίδι από χίμαιρα σε χίμαιρα και από ματαίωση σε ματαίωση. Για εκείνον, όμως, που έσπασε τα σύνορα αυτής της γης και θέλησε να αναζητήσει αιώνιες αλήθειες πίσω από τους κύκλους του χρόνου, η ανθρώπινη ιστορία παίρνει νόημα από την αναγνώριση του σχεδίου της αγάπης του Θεού και την λυτρωτική επέμβασή Του στα ανθρώπινα δρώμενα. Αυτή η ενατένιση, όχι μόνο γεμίζει τον άνθρωπο με ασφάλεια και ελπίδα, αλλά τού προσφέρει και προσανατολισμό δράσης και δημιουργίας.
Η ανάγκη για τέτοιου είδους προσανατολισμό γίνεται επιτακτικότερη σε χρόνους δύσκολους, σε χρόνους όπως οι δικοί μας. Η φετινή πρωτοχρονιά μας διχάζει. Αφήνουμε πίσω μας ένα έτος γεμάτο δυσκολίες και αισθανόμαστε την ελπίδα και την αισιοδοξία που τόσο διψάει η ψυχή μας, να συγκρούονται με ειδήσεις και προβλέψεις δυσοίωνες. Κάθε μας έργο και κάθε μας προοπτική, τόσο για μας, όσο και για τα παιδιά μας, κινδυνεύει να χαραχτεί ανεπανόρθωτα από την απαισιοδοξία και την απόγνωση. Και αυτό αποτελεί έσχατο κίνδυνο, χειρότερο από την οικονομική δυσπραγία και τα πολιτικά αδιέξοδα.
Τις ώρες αυτές, τις ώρες που καλωσορίζουμε μία ακόμη νέα χρονιά, μάς δίνεται η ευκαιρία να στρέψουμε την πλάτη στη μοιρολατρία και στο συναίσθημα της ματαιοπονίας, που γκρεμίζει κάθε μελλοντικό όραμά μας. Οφείλουμε κυρίως να ποτίσουμε τις ψυχές των παιδιών μας με όνειρα και αισιοδοξία. Θα είναι τα εφόδιά τους, όταν οι δυσκολίες θα χτυπήσουν και τη δική τους πόρτα. Μεγαλύτερο, όμως, όπλο γι’ αυτούς θα αποτελέσει η ζωντανή και ατράνταχτη πίστη, μία πίστη που περιμένουν να την αναγνωρίσουν πρώτα στα δικά μας πρόσωπα και τη δική μας ζωή.
Οι μέρες που έρχονται δοκιμάζουν αυτή την πίστη μας. Πίστη στο Θεό της αγάπης, που δεν άφησε και δεν θα αφήσει ποτέ τον άνθρωπο έρμαιο των λαθών και των παθών του. Το σχέδιό Του για την σωτηρία μας ξεκίνησε μία νύχτα στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, συνεχίζεται, όμως και στις μέρες μας. Δεν γνωρίζουμε τις διαδρομές του. Γνωρίζουμε, όμως, τον σκοπό Του, που δεν είναι άλλος από το ξεχείλισμα χαράς, αλήθειας και ζωής για τον κάθε άνθρωπο και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, μέσα από την μετάνοια και την επιστροφή σε αλήθειες ζωογόνες και αιώνιες.
Εμείς, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, ως μέλη της Εκκλησίας της ελπίδας, έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε συνεργάτες αυτού του σχεδίου. Δεν κλείνουμε τα μάτια στα δεινά. Πάς θα μπορούσαμε άλλωστε; Όλοι μας, ο καθένας στην προσωπική του ζωή, τα υφιστάμεθα. Λυπούμεθα, αλλά όχι «καθώς και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα». (Α Θεσ. 5:23) Προσδοκούμε, αλλά όχι καθώς εκείνοι, που στήριξαν όλες τις ελπίδες τους σε διασκέψεις και δοσοληψίες των ισχυρών. Η λύπη μας αποτελεί εργαλείο περισυλλογής και αυτοκριτικής και η προσδοκία μας ταυτίζεται με την προσδοκία του Θεού για ένα καλύτερο κόσμο, μέσα από την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και την πηγαία, διακριτική και άοκνη αγάπη.
Αδελφοί μου,
Πολλοί είναι ο οι λόγοι που η ιστορία αυτού του τόπου ταυτίστηκε με την Ορθοδοξία. Ένας από του κυριότερους, είναι πως η Εκκλησία, όπως και η πατρίδα μας, έμαθαν να βλέπουν την κάθε πτώση, όχι ως κατάληξη μίας αποτυχημένης διαδρομής, αλλά ως έναρξη μίας αναστάσιμης εξόδου. Για την χρονιά που έρχεται, η Εκκλησία μας, όχι απλώς αρνείται να συμμετάσχει στην εδραίωση της κατήφειας και του πένθους, αλλά με κάθε τρόπο υψώνει λάβαρο λυτρωτικής εξόδου από την κατήφεια και τη ραθυμία, αυξάνοντας την ένταση όλων των δραστηριοτήτων της, που συμβάλλουν στην εδραίωση της ανθρωπιάς και της δημιουργίας. Ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της, καλεί σε ενίσχυση των φιλανθρωπικών της δράσεων, καλεί σε συμμετοχή στις πνευματικές και ιεραποστολικές της πρωτοβουλίες, καλεί στην κατάθεση νέων ιδεών και πρωτοβουλιών. Πάνω απ’ όλα, όμως, καλεί σε φρόνημα ανδρείας, χαράς και ελπίδας. Την ώρα που αμαρτίες παλιές σαπίζουν τις δομές του κόσμου τούτου, η Εκκλησία καλείται να παραμείνει το αλάτι αυτού το τόπου, το αλάτι της πατρίδας μας, το αλάτι της Οικουμένης. Είναι στο δικό μας χέρι το αλάτι να μην μωρανθεί. Ο Θεός δεν θα το επιτρέψει, αν δεν το επιτρέψουμε πρώτα εμείς.
Καλή χρονιά, ελπιδοφόρα και πλημμυρισμένη
από το φως και την αγάπη του Χριστού.
Με όλη μου την πατρική αγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Εκ του Γραφείου Τύπου
