15/7/16

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΕΙΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΕΙΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ.

Τήν Τρίτην, 29ην Ἰουνίου /12ην Ἰουλίου 2016, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων Πανευφήμων καί Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἰς τήν Ἱεράν αὐτῶν Μονήν εἰς Καπερναούμ τήν παραθαλασσίαν  εἰς  τήν βόρειον δυτικήν ἀκτήν τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης, τήν πάλαι ποτέ ἕως οὐρανούς ὑψωθεῖσαν, τήν δευτέραν πατρίδα τοῦ Κυρίου μετά τήν Ναζαρέτ, ἐρειπωμένην δέ νῦν, ἐπειδή δέν μετενόησαν οἱ κάτοικοι αὐτῆς, ( Ματθ. 11, 23-24).
Εἰς τήν ἐν Καπερναούμ ὡς ἄνω Ἱεράν Μονήν προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας διά τήν μνήμην τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ πρῴην Μητροπολίτου Ζάμπιας Σεβασμιωτάτου κ. Ἰωακείμ, συμπροσευχομένου τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ἐκ τῶν ὁμόρων τῆς Καπερναούμ Ἱερῶν Μονῶν, ὡς τοῦ ἡγουμένου εἰς Φχές Ἰορδανίας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου ὡς προεξάρχοντος Ἱερέως, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου εἰς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἰς Τιβεριάδα Ἀρχιμανδρίτου π. Διονυσίου καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῶν ἐνοριῶν τῶν ὁμόρων πόλεων τῆς Καπερναούμ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π.  Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου μετά τῆς χορῳδίας νέων ἐκ τῆς Ναζαρέτ καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ καί κατανύξει Χριστιανῶν ἐκ τῶν γειτονικῶν τῆς Ναζαρέτ πόλεων καί κωμῶν καί προσκυνητῶν Ρωσοφώνων καί Ἑλληνοφώνων.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
« πάνσεπτος τν ποστόλων πεδήμησεν ορτή τ κκλησί Χριστο, προξενοσα σωτηρίαν μν. Μυστικς ον κροτήσαντες τούτοις προσείπωμεν. Χαίρετε, φωστρες τν ν σκότει το λίου κτνες πάρχοντες. Χαίρετε, Πέτρε καί Παλε, δογμάτων τν θείων θεμέλιοι ρραγες φίλοι το Χριστο, σκεύη τίμια. Πάρεστε μέσον μν οράτως, καταξιοντες δωρεν ΰλων, τούς τήν μν ορτήν, εφημοντας ν σμασι», ναφωνε  μελδός τςκκλησίας.
 γαπητοί ν Χριστ δελφοί,
Ελαβες Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
 Χαίρεται  το Χριστο γία κκλησία πί τ σημεριν ορτ τν γίωννδόξων καί πανευφήμων ποστόλων καί πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου τν ναδειχθέντων «φίλοι το Χριστο, σκεύη τίμια καί θεμέλιοιρραγες τν θείων δογμάτων», ς λέγει  μελδός τς κκλησίας.
 ντως ο γιοι πόστολοι Πέτρος καί Παλος ποτελον τούς ρραγες θεμελίους το κηρύγματος τς ν τς ν Χριστ σζούσης ληθείας λλά καί τς δυνάμεως τς μετανοίας.
  μέν Παλος μολογε τι πρίν παραλάβ καί διδαχθ τό Εαγγέλιον  διποκαλύψεως ησο Χριστο, (Γαλ. 1, 11-12), δίωκε τήν κκλησίαν. «κούσατε γάρ τήν μήν ναστροφήν ποτε ν τ ουδαϊσμτι καθπερβολήν δίωκον τήν κκλησίαν το Θεο καί πόρθουν ατήν», (Γαλ. 1,23). δέ Πέτρος τρίς ρνήσατο τόν Χριστόν ς μαρτυρε  Εαγγελιστής Ματθαος: «καί μνήσθη  Πέτρος το ρήματος ησο ερηκότος ατ τι πρίνλέκτορα φωνσαι τρίς παρνήσ με καί ξελθών ξω κλαυσε πικρς», (Ματθ. 26,75).
 πειδή μως τόσον  Παλος σον καί  Πέτρος πέδειξαν διά τς μετανοίας ατν περβολικήν γάπην, ζλον καί ταπείνωσιν τυχον παρά τοδικαιωτάτου Θεο καί Σωτρος Χριστο τν σων πάθλων, ς λέγει  γιος Γρηγόριος  Παλαμς: «Διά τοτο Πέτρ μέν φησί σύ ε Πέτρος, καί πί ταύττ πέτρ οκοδομήσω μου τήν κκλησίαν», (Ματθ. 16,18). Περί δέ Παύλου τί φησί πρός τόν νανίαν; «Σκεος κλογς οτος μοι στί το βαστάσαι τόνομά μου νώπιον θνν καί βασιλέων», (Πράξ, 9,15). Βλέπετε, κηρύττει γιος Γρηγόριος πόση εναι  λαμπρότης καί μοτιμία το Πέτρου καί τοΠαύλου καί πς  κκλησία το Χριστο βαστάζεται;  Διά τοτο καί ατη (κκλησία) νν μίαν καί τήν ατήν μφοτέροις νέμει τιμήν μοτίμως λλήλοις συνοερτάζουσα σήμερον.
  γία μν κκλησία, γαπητοί μου δελφοί, μοτίμως  πονέμει τιμήν ες τούς κορυφαίους τν ποστόλων Πέτρον καί Παλον, διότι μφότεροι χι μόνον σαν πλήρεις Πνεύματος γίου καί θείας Χάριτος λλά καί συμμάρτυρες γένοντο το σταυρικο μαρτυρίου το καλέσαντος ατούς ες τό κήρυγμα το Εαγγελίου, ς ψάλλει καί  μελδός τς κκλησίας. «Τς πρός Χριστόν Πέτρε φιλίας προετίθεσο μάρτυρα, τόν τά πάντα ς Θεόν εδότα Λόγον θεν καί τό φίλτατον γχειρίζει σοι ποίμνιον». Καί λλαχο: «Σύξ ερουσαλήμ κηρύξας πασι τό Εαγγέλιον περιλαβών δέ ν κύκλ πσαν τήν γν μέχρι τερμάτων Παλε το λλυρικο, διδάσκων νεκραύγαζες. τν Πατέρων μν Θεός ελογητός ε».
 Οδεμία πάρχει μφιβολία τι  οκουμένη πασα φωτίσθη μέ τό φς τοΕαγγελίου το Χριστο πό τν γίων ποστόλων καί διαιτέρως το θείου Παύλου,  ποος κλήθη πόστολος τν θνν (τν εδωλολατρν). «μν γάρ λέγω τος θνεσιν, φ σον μέν εμι γώ θνν πόστολος τήν διακονίαν μου δοξάζω», (Ρωμ. 11,13).
  τν γίων Πρωτοκορυφαίων ορτή « προξενοσα σωτηρίαν μν», συνήγαγε πάντας μς ες τήν γιογραφικήν πόλιν τς Καπερναούμ, τόν τόπον δηλονότι τς καταγωγς το ποστόλου Πέτρου διά νά τιμήσωμεν τούς κήρυκας το Εαγγελίου φ νός, καί νά γίνωμεν μέτοχοι τς το γίου Πνεύματος φωτιστικς Χάριτος ατν φ᾽ἑτέρου.
  γιος Γρηγόριος  Παλαμς ες σχετικήν μιλίαν του, μς προτρέπει νά μιμηθμεν τούς σήμερον τιμωμένους γίους ποστόλους, ν χι ες λα (τοτο εναι δύσκολον), λλά τουλαχιστον τήν ταπείνωσιν καί τήν μετάνοιαν των.  διόρθωσις πό τήν μετάνοιαν ρμόζει περισσότερον ες μς παρά εςκείνους. Καί τοτο, διότι καθημερινς πράττομεν πολλά πταίσματα (μαρτίας) καί πό πουθενά λλο δέν πάρχει λπίς σωτηρίας παρά μόνονπό τήν συνεχ μετάνοιαν.  προφήτης Δαυΐδ , ασθανόμενος τήν μαρτίαν του, λέγει: «λέησόν με  Θεός… τι τήν νομίαν μου γώ γινώσκω καί μαρτία μου νώπιόν μου στί διά παντός», (Ψαλμ. 50, 5). Μέ τήν πίγνωσιν τν μαρτημάτων μας λκύεται τό λεος το Θεο. Τήν δέ πίγνωσιν τνμαρτυμάτων μας κολουθε  ατοκριτική καί ατή  λύπη. Ατήν τήν λύπην  θεος Παλος τήν ποκαλε «λύπην κατά Θεόν».  γάρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν ες σωτηρίαν μεταμέλητον κατεργάζεται.  δέ το κόσμου λύπη θάνατον καταργάζεται», (Β’ Κορ. 7,10).
 Μέ λλα λόγια, δελφοί μου, ο τν ποστόλων πρωτόθρονοι καί τς οκουμένης διδάσκαλοι, Πέτρος καί Παλος, ο τόν Χριστόν τόν Θεόνκετεύοντες πέρ τς γίας μν κκλησίας, μς καλον ες γιωσύνην διά τς ταπεινώσεως καί μετανοίας, τάς ποίας διδάσκουν λόγ τε καί ργ. «γαπητοί, παρακαλ μς: …. ς τκνα πακος μ συσχηματιζμενοι τας πρτερον ν τ γνοίᾳ μν πιθυμαις, λλ κατ τν καλσαντα μςγιον κα ατο γιοι ν πσ ναστροφ γενθητε, διτι γγραπται· γιοι γνεσθε, τι γ γις εμι». Καί πάλιν: «γαπητο, καθαρσωμεν αυτος ππαντς μολυσμο σαρκς κα πνεματος, πιτελοντες γιωσνην ν φβΘεο».
 Δεηθμεν το Κυρίου καί Θεο καί Σωτρος μν Χριστο καί μετά τομελδο επωμεν «Παρθένε Θεοτόκε γνή, δυσώπησον τόν Κύριον, πως πσι τας πρεσβείαις σου γνή, συγχώρησιν πταισμάτων δωρήσηται καί σώσ ςλεήμων καί φιλάνθρωπος»… «Σύ δέ Πέτρε  πέτρα τς πίστεως, καί Παλε καύχημα τς οκουμένης, στηρίξατε ποίμνην, ν κτήσασθε διδαχες μν»,μήν.
καί ἀραβιστί: ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον:
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε εἰς τό ἡγουμενεῖον δεξίωσις καί τήν μεσημβρίαν τράπεζα παρά τήν ἀκτήν τῆς Τιβεριάδος μετ’ ἰχθύων τῆς Τιβεριάδος ὑπό τοῦ καλῶς συντηροῦντος καί ἀνακαινίζοντος τήν Μονήν Ἐπιστάτου μοναχοῦ Εἰρηνάρχου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.