Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΑΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ.

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΑΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ.

Τήν Κυριακήν, 5^ην /18^ην Σεπτεμβρίου 2016, ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος εἰς τήν κώμην τοῦ Τουράν, πλησίον τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης καί τῆς κώμης τῆς Κανᾶ, ἀριθμούσης περί τά 700 μέλη.

Ἡ θεία Λειτουργία αὕτη ἐτελέσθη ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ζαχαρίου, πατρός τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί ἐπί τῇ συμπληρώσει τῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἀνακαινίσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κοινότητος ταύτης.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρῴην Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι, ὁ Προϊστάμενος τῆς Κοινότητος ταύτης π. Σπυρίδων, ὁ τελῶν χρέη Ἀρχιδιακόνου Ἱεροδιάκονος π.ωΜᾶρκος, ἔψαλαν ἡ χορῳδία τῆς Ναζαρέτ καί τῆς κώμης ταύτης καί παρηκολούθησαν ἐν κατανύξει, χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί τῆς Κοινότητος.

Εἰς ἐνίσχυσιν καί ἐμπέδωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ φρονήματος αὐτῶν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό Κοινωνικόν, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἀλαλάξατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, ψάλατε δή τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ, δότε δόξαν ἐν αἰνέσει Αὐτοῦ. Εἴπατε τῶ Θεῷ ὡς φοβερά τά ἔργα Σου. Ἐν τῷ πλήθει τῆς δυνάμεώς σου ψεύσονταί σε οἱ ἐχθροί σου. Πᾶσα ἡ γῆ προσκυνησάτωσάν σοι καί ψαλάτωσάν σοι, ψαλάτωσαν τῷ ὀνόματί σου», (Ψαλμ. 65,1-4), ἀναφωνεῖ ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Ἡ χάρις τοῦ Παρακλήτου, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀλλά καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ζαχαρίου Πατρός τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, ἵνα εὐχαριστιακῶς «ψάλωμεν τῷ ὀνόματι Κυρίου καί δῶμεν δόξαν ἐν αἰνέσει αὐτοῦ», (Ψαλμ. 65,2) ἐπί τῇ ἀνακαινίσει τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μεγαλομάρτυρος τοῦ καί προστάτου τῆς κωμοπόλεως ὑμῶν Τουράν.

 Προσήλθομεν σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπό τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, δηλονότι ἀπό τήν πόλιν τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα μεθ’ ὑμῶν μαρτυρήσωμεν «ὅτι αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, ἣν μεμαρτύρηκε περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. Ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἔχει τὴν μαρτυρίαν ἐν αὐτῷ· ὁ μὴ πιστεύων τῷ Θεῷ ψεύστην πεποίηκεν αὐτόν, ὅτι οὐ πεπίστευκεν εἰς τὴν μαρτυρίαν, ἣν μεμαρτύρηκεν ὁ Θεὸς περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία, ὅτι ζωὴν αἰώνιον ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός, καὶ αὕτη ἡ ζωὴ ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ ἐστιν.  Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν· ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει», ( Α’ Ἰωάν. 5, 9-12), ὡς κηρύττει ὁ Εὐαγγελιστής καί ἀπόστολος Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

 Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός Πατήρ ζωήν αἰώνιον ἔδωκεν ἡμῖν ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ. Ὁ δέ Υἱός αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) εἶναι ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σαρκωθείς Θεός Λόγος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τόν Ὁποῖον «ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ, τό πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου»,  (Ἐφ. 1, 22-23), «ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 3,10). κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

 Ναί, ἀδελφοί μου, Αὐτός (ὁ Χριστός) ἐστίν «ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας», (Κολασ. 1,18) , ἡμεῖς δέ μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος Αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ», (Ἐφεσ. 5,30) κατά τόν θεῖον καί πάλιν Παῦλον. Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι ἡ σήμερον ἐπιτελουμένη ἀνακαίνισις τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου ἀφορᾷ κατ’ οὐσίαν εἰς τόν ἀνακαινισμόν τοῦ σώματος ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν, ὡς διδάσκει ὁ μέγας Παῦλος λέγων: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;  εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς». (Α’ Κορ. 3,16-17). Αὐτόν ἀκριβῶς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τόν Ἅγιον, μισεῖ καί ἐπιβουλεύεται ὁ ἀντίδικος διάβολος, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τινα καταπίῃ, ᾧ ἀντιστῆτε στερεοί τῇ πίστει εἰδότες τά αὐτά τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι», ( Α΄Πέτρ. 5,8-9).

 Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς καλεῖ λέγων: «Πρός τόν ἀντίπαλον τοῦτον ἀντιστάθητε στηριγμένοι στερεά εἰς τήν πίστιν, παρηγορούμενοι ἀπό τήν γνῶσιν, ὅτι τά ἴδια ἀκριβῶς παθήματα γίνονται εἰς ὅλους τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς σας, πού εἶναι διεσπαρμένοι μέσα εἰς τόν κόσμον, ὁ ὁποῖος εἶναι μακράν τοῦ Θεοῦ».

 Οὐδεμία ὑπάρχει ἀμφιβολία «ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι», (Ἐφ. 5,16) διά τοῦτο παραγγέλλει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἀναλάβετε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καί ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι», (Ἐφεσ. 6,13). Ἡ πανοπλία δέ τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μυστηριακήν καί εὐχαριστιακήν ζωήν τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μᾶς προφυλάσσει ἀπό τά βέλη τοῦ πονηροῦ. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ συμμετοχή εἰς τό μυστήριον τῆς θείας εὐχαριστίας διά τῆς καταλλήλου προετοιμασίας, ἡ νηστεία, ἡ ἐξομολόγησις, ἡ ἐλεημοσύνη καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον ἀκόμη δέ καί τόν ἐχθρόν εἶναι ἀπό τά βασικά πνευματικά ὅπλα τοῦ Χριστιανοῦ. Πρό πάντων δέ ἡ προσευχή, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος «διά πάσης προσευχῆς καί δεήσεως προσευχόμενοι ἐν παντί καιρῷ ἐν Πνεύματι καί εἰς αὐτό τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καί δεήσει περί πάντων τῶν Ἁγίων», (Ἐφες. 6,18).

 Τῷ οἰκῳ σου πρέπει ἁγίασμα Κύριε εἰς μακρότητα ἡμερῶν», (Ψαλμ. 92,5). Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν σου Κύριε, ἁρμόζει νά ὑπάρχει ἁγιότης τῶν εἰσερχομένων εἰς αὐτόν καθ’ ὅλας τάς ἡμέρας, λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ. Μέ ἄλλα λόγια, ἀφ’ οὗ ὁ τόπος οὗτος, δηλονότι ὁ Ἱερός Ναός εἶναι τόπος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἁγίου, καί οἱ Χριστιανοί πιστοί οἱ φέροντες τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί οἱ ὁποῖοι εἰσέρχονται εἰς τόν θεῖον τοῦτον ναόν, πρέπει νά διατηροῦν τόν ἁγιασμόν ἤ τήν ἁγιότητα, τήν ὁποίαν ἔλαβον κατά τό βάπτισμα «εἰς μακρότητα ἡμερῶν», καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῶν χρόνων τῆς ζωῆς αὐτῶν.

 Σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τελεῖ τήν μνήμην τοῦ Προφήτου Ζαχαρίου, τοῦ πατρός τοῦ Προδρόμου. Τό γεγονός τοῦτο ἀφορᾷ ἐπίσης εἰς τήν ἀνακαίνισιν, τῆς χάριτος, τῆς λυτρώσεως καί καταλλαγῆς, τῆς ἐπελθούσης διά του Υἱοῦ τῆς Παρθένου Μαρίας, ὡς τοῦτο διατυποῦται ὑπό τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας λέγοντος: «Τήν τοῦ νόμου σιγήν ὁ Ἱεράρχης δέδεκται δι’ ἀγγέλου φωνῆς, τόν ἄγγελον δεχόμενος, Χριστοῦ παρουσίας Προφήτην καί μύστην σύν Ἐλισάβετ στείρᾳ καί σώφρονι. Οὗ γεννηθέντος ἀνεκαινίσθη χάρις καί λύτρωσις καί καταλλαγή ἡμῶν παγκόσμιος. Κηρύττει γάρ τόν ἀμνόν καί πλάστην καί τῆς φύσεως νεουργόν τόν ἐκ τῆς στείρας τόν καρπόν χορηγοῦντα, Υἱόν δέ φανέντα τῆς Παρθένου ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς Χάριτος».

 Δεῦτε λοιπόν, ἀδελφοί μου, προσκυνήσωμεν τόν Υἱόν τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: Κύριε ἐπίβλεψον ἐφ’ ἡμᾶς, τούς ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους σου, τούς κατοικοῦντας τοῦτον τόν Οἶκον τῆς ἀρρήτου Σου δόξης. Καί κατάπεμψον τό Πανάγιον σου Πνεῦμα ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τήν κληρονομίαν σου καί κατά τόν θεῖον Δαυίδ, ἐγκαίνισον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν Πνεῦμα εὐθές καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξον πάντας ἡμᾶς. Ἀμήν

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν  ὁ Μακαριώτατος διένειμε εἰς τούς πιστούς τάς Ἱεροσολυμιτικάς εὐλογίας  Αὐτοῦ.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μικρά δεξίωσις εἰς τήν παρακειμένην τῷ Ναῷ αἴθουσαν, ἐν συνεχείᾳ δέ τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, κατά τήν ὁποίαν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί, ἀγαπητά μέλη τῆς Κοινότητος Τουράν, ἀγαπητέ κ. Πρόεδρε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

«Ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσσ. 2, 15) παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δηλονότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ σταυρικοῦ πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, στοιχοῦν εἰς τήν ἱεράν αὐτοῦ ἀποστολήν, οὐ παύεται νά μεριμνᾷ ποιμαντικῶς ὑπέρ τῶν καλῶς νοουμένων συμφερόντων τῶν πνευματικῶν αὐτῆς τέκνων.

Ὁ εὐαγγελισμός τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ ὡς καί ἡ εἰρήνη καί ἡ συνδιαλλαγή, ἀλλά καί ὁ σεβασμός πρός κάθε ἄνθρωπον ἄνευ διακρίσεως, ἀποτελεῖ τόν οὐσιαστικόν σκοπόν τῆς ἀποστολῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Ἡ κατά τόπους μεγάλη ἤ μικρά εἰς ἀριθμόν παρουσία τῶν Χριστιανικῶν Κοινοτήτων εἶναι ἡ ἁπτή καί ὁρατή μαρτυρία τῆς ἀπ’ αἰώνων ὑπάρξεως τῶν ἐντοπίων ἤ γηγενῶν Χριστιανῶν, τόσον εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ὅσον καί εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς στεναζούσης Μέσης Ἀνατολῆς.

Τό γεγονός τοῦτο τῆς Χριστιανικῆς μαρτυρίας καί ὑπάρξεως ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ διετήρησε καί συνεχίζει νά διατηρῇ καί προστατεύῃ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τό γνωστόν ὡς Rum Orthodox. Σήμερον, οἱ πάντες ὁμολογοῦν ὅτι τό Rum Orthodox Πατριαρχεῖον εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐγγυᾶται τήν ταυτότητα ἀφ’ ἑνός καί τήν παραμονήν εἰς τάς πατρογονικάς αὐτῶν ἑστίας ἀφ’ ἑτέρου.

Αὐτό ἐξ ἄλλου ἀπεδείχθη περιτράνως κατά τήν πρόσφατον σύγκλησιν τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας. Ἐπί πλέον δέ, ἡ λατρευτική πρᾶξις καί ἡ λειτουργική παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν ἀνεξάντλητον πηγήν δυνάμεως καί ἐλπίδος, ἀλλά καί προστασίας πολλῷ δέ μᾶλλον πνευματικῆς καί σωματικῆς. Καί λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ κατ’ ἐξοχήν λειτουργική, δηλονότι εὐχαριστιακή πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία μᾶς καθιστᾷ κοινωνούς καί συμμετόχους τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Διά τοῦτο, κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος, ἐφ᾽ὅσον παρελάβομεν διά μέσου τῆς πίστεως εἰς Χριστόν βασιλείαν, ἡ ὁποία δέν σαλεύεται ποτέ, ἀλλά μένει αἰωνία καί ἡ βασιλεία αὕτη εἶναι ἐκείνη, τήν ὁποίαν ἐγκαθίδρυσεν ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας Του, ἄς ἀποδίδωμεν εὐχαριστίαν εἰς τόν Θεόν καί μέ τήν εὐγνωμοσύνην πού θά δεικνύωμεν διά τῆς εὐχαριστίας αὐτῆς, ἄς λατρεύωμεν τόν Θεόν εὐαρέστως μετά σεβασμοῦ καί εὐλαβείας.

«Διὸ βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες, ἔχομεν χάριν, δι’ ἧς λατρεύομεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας», (Ἐβρ. 12,28).

Εὐχόμεθα ἡ ἀνακαίνισις τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ νά συμβάλλῃ τά μέγιστα εἰς τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἐν ὑμῖν οἰκοῦντος Πνεύματος τοῦ Θεοῦ κατά τόν θεῖον Παῦλον λέγοντα: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;».

Τέλος θέλομεν νά εὐχαριστήσωμεν τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Τιμόθεον, ὁ ὁποῖος ἀόκνως καί μετ’ αὐτοθυσίας ἐδιακόνησεν ἐπί πολλά ἔτη τήν Κοινότητά μας εἰς τήν πόλιν ὑμῶν Τουράν. Εὐχαριστίας ἐκφράζομεν εἰς ὅλους, οἱ ὁποῖοι συνέβαλον καί συνεργάσθηκαν διά τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ἀνακαινιστικοῦ ἔργου, ἰδιαιτέρως δέ τόν Γενικόν Ἐπιστάτην Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην Ἱλαρίωνα, ἡγούμενον τῆς ἐν Θαβωρίῳ Ὄρει Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς καί τόν ἐργολάβον καί ἀρχιτεχνίτην κ. Νάντερ Νασάρ. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα παρά Κυρίῳ”.

καί ἐπέδωσεν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου διά τήν Κοινότητα καί Ἱερατικήν στολήν διά τόν Ἱερέα π. Σπυρίδωνα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.