Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΜΑΑΛΟΥΛΕ ΤΗΣ ΝΑΖΑΡΕΤ.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΜΑΑΛΟΥΛΕ ΤΗΣ ΝΑΖΑΡΕΤ.

 

Τό Σάββατον, 23^ην Ἰουλίου / 5^ην Αὐγούστου 2017, ἑωρτάσθη μεθεορτίως ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου εἰς τόν Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ, (τιμώμενον καί ἐπ᾽ ὀνόματι τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου) εἰς τήν κώμην Μααλοῦλε, προάστειον τῆς Ναζαρέτ.

Ἡ ἐν λόγῳ κώμη ἦτο ζῶσα ἕως τό ἔτος 1948, ἔτος ἱδρύσεως τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ὁπότε οἱ Παλαιστίνιοι κάτοικοι αὐτοῦ ἐγκατέλειψαν αὐτό, παρομοίως δέ ἔπραξαν καί οἱ Ἀραβόφωνοι Ἑλληνορθόδοξοι τοῦ Πατριαρχείου, ἐγκαταλείποντες καί τόν Ἱερόν Ναόν αὐτῶν.

Τοῦτον μετά πάροδον πεντήκοντα περίπου ἐτῶν δι᾽ ἀδείας τοῦ πέριξ στρατοπεδεύοντος Ἰσραηλινοῦ στρατοῦ ἐζήτησε καί ἀνέκτησε τό Πατριαρχεῖον, μερίμναις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί δαπάναις τοῦ ἡγουμένου τοῦ Ὄρους Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου Ἱλαρίωνος.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος καί Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, ὡς τῶν π. Συμεῶνος, π. Σεργίου καί π. Σπυρίδωνος, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, ψαλλόντων τῶν ψαλτῶν τοῦ προσκυνήματος τῆς Ναζαρέτ καί μετέχοντος ἐκκλησιάσματος ἐκ τῆς Ναζαρέτ καί τῶν περιχώρων. Μεταξύ τῶν πιστῶν τούτων ὑπῆρχον καί ἀπόγονοι, τέκνα ἤ ἔγγονοι τῶν ἐκ τῆς κώμης ταύτης ἀναχωρησάντων Ὀρθοδόξων ἤ τῶν κεκοιμημένων καί ἐνταῦθα ἐνταφιασμένων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Καί ἀνέστη Ἠλίας προφήτης ὡς πῦρ καί ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπάς ἐκαίετο… ἐν λόγῳ Κυρίου ἀνέσχεν οὐρανόν, κατήγαγεν οὕτως τρίς πῦρ. Ὡς ἐδοξάσθης, Ἠλία, ἐν τοῖς θαυμασίοις σου. Καί τίς ὅμοιός σοι καυχᾶσθαι»; (Σοφία Σειράχ 48, 1-4). [Κατόπιν παρουσιάσθη ὁ Προφήτης Ἠλίας ὅμοιος πρός πῦρ καί ὁ λόγος του ἦτο φλογερός ὡς ἡ λαμπάς… Διά τοῦ λόγου του ἔκλεισε τόν οὐρανόν ἀπό βροχήν καί ταυτοχρόνως διέταξε καί κατῆλθε τρεῖς φοράς πῦρ ἐξ οὐρανοῦ. Πόσον ἐδοξάσθης, ὦ Ἠλία, μέ τά θαυματουργικά σου ἔργα», λέγει ὁ Σειράχ ἐν τῷ βιβλίῳ αὐτοῦ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα καί ὁ ἐπώνυμος αὐτοῦ Ναός, ἵνα πανηγυρικῶς τιμήσωμεν τήν ἐτήσιον μνήμην αὐτοῦ.

Οὗτος κατήγετο ἐκ  Θεσβῶν τῆς Γαλαάδ ἐκ τῆς γῆς Ἀράβων καί τῆς φυλῆς τοῦ Νεφθαλείμ. Εἶναι ἡ μεγαλυτέρα μορφή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὁ ἀκραιφνής φορεύς τῆς θρησκείας τοῦ ἠθικοῦ μονοθεϊσμοῦ. Τοῦτο μαρτυρεῖται διά τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του καί τῶν θαυμάτων του. Εἰς δέ τήν μεταμόρφωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἐνεφανίσθη ὁ Ἠλίας μετά τοῦ Μωϋσέως, «συλλαλοῦντες μετά τοῦ Ἰησοῦ», (Ματθ. 17, 2-3). Ἐξ ἄλλου ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς, ἐπικαλεῖται τό παράδειγμα τοῦ προφήτου λέγων:

«Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν, καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι, καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ· καί πάλιν προσηύξατο, καί ὁ οὐρανὸς ὑετόν ἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», (Ἰακ. 5, 17-18).

Περιττόν νά ἐπισημάνωμεν ὅτι ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς τοῦ Ἠλιοῦ ἔχει ὡς πηγήν αὐτῆς τόν ἔνθεον ζῆλον τοῦ προφήτου, δηλαδή τήν μεγάλην καί ἀκλόνητον αὐτοῦ πίστιν εἰς τόν Θεόν. Ἡ δέ αἰφνίδιος ἐμφάνισις τοῦ προφήτου τούτου ὡς καί ὁ θάνατος αὐτοῦ, δηλώνουν τήν ὑπέρτατον καί ἄμεσον ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ἱστορίαν τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι καταπατοῦν καί ἀδικοῦν τήν ἀλήθειαν διά πάσης μορφῆς εἰδωλολατρείας καί τοῦ αἰσχροῦ αὐτῶν βίου, ὡς κηρύττει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Ἀποκαλύπτεται γάρ ὀργή Θεοῦ ἀπ᾽ οὐρανοῦ ἐπί πᾶσαν ἀσέβειαν καί ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τήν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων, διότι τό γνωστόν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς, ὁ γάρ Θεός αὐτοῖς ἐφανέρωσε», (Ρωμ. 1, 18-19).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐν προκειμένῳ ἐκδηλοῦται διά τοῦ ὑπερβάλλοντος ζήλου τοῦ προφήτου αὐτοῦ Ἠλία, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀδυνατεῖ νά ἀντιληφθῇ ὅτι ὁ Θεός πρωτίστως καί κυρίως εἶναι φιλάνθρωπος καί μακρόθυμος, δηλαδή ἀναμένων τήν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς λέγει καί ὁ Προφήτης Ἰωήλ: «Ἐπιστράφητε πρός Κύριον τόν Θεόν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καί οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος καί μετανοῶν ἐπί ταῖς κακίαις τῶν ἀνθρώπων» ( Ἰωήλ. 2,3), τοὐτέστιν μεταβάλλει γνώμην εἰς τήν τιμωρίαν τῶν κακιῶν μας.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ θείου Παύλου, ὁ Θεόδωρος Μομψουεστίας λέγει: «Καλῶς δέ εἶπεν – ὁ Παῦλος- τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεσθαι. Ἐν γάρ τῷ νῦν αἰῶνι καλύπτεται ἀνεξικακοῦντος Θεοῦ καί μή παραχρῆμα τιμωρουμένου, ἵνα μή ἀποκλείσῃ τῆς μετανοίας τόν καιρόν». Καί ἀναλυτικώτερον: Ὀρθῶς εἶπεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ φανερώνεται εἰς τόν κόσμον, πλήν ὅμως ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι ἀνεξίκακος καί ἀναμένει μέχρις τῆς τελικῆς κρίσεως τήν μετάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου, δέν προβαίνει εἰς ἄμεσον τιμωρίαν αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ δημιουργήματός Του].

«Ὁ Ἠλίας καί ἐν ζωῇ αὐτοῦ ἐποίησε τέρατα καί ἐν τελευτῇ θαυμάσια τά ἔργα αὐτοῦ». [Ἐφ᾽ὅσον ἔζη ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ἔκαμε θαύματα καί κατά τόν θάνατόν του ἐτέλεσε θαυμαστά ἔργα], λέγει ὁ Σειράχ (Σοφ. Σειράχ 48,14). Ἡ προφητική φωνή τοῦ ἐνδόξου Ἠλία ὡς καί τά τέρατα, δηλαδή τά θαύματα, τά ὁποία ἐποίησε λαμβάνουν χώραν εἰς μίαν ἐποχήν ὅπου ὁ λαός τοῦ καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ἐμαστίζετο ἀπό τήν διαφθοράν ἀφ᾽ ἑνός καί ἀπό τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ἀφ᾽ ἑτέρου. Τοῦτο μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ βιβλίου τῶν Βασιλειῶν, ἔνθα ἀναγιγνώσκομεν: «Καί ἰδού πρός αὐτόν φωνή καί εἶπε· τί σὺ ἐνταῦθα ᾿Ηλιού; Καί ὁ Ἠλίας ἀπαντᾷ : Μέγας ζῆλος κατέλαβε τήν ψυχήν μου χάριν τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος, διότι ὁ λαός σου ἐγκατέλιπον τόν Νόμον / τήν Διαθήκην Σου, τά θυσιαστήριά Σου κατέστρεψαν, τούς προφήτας σου ἐφόνευσαν διά ρομφαίας, ἐγώ ἔμεινα μόνος [μονώτατος] καί οὐδείς ἄλλος. Ζητοῦσι δέ νά λάβωσιν καί τήν δικήν μου ζωήν», ( Γ᾽ Βασιλειῶν 19, 13-14). Εὐθύς αὐτόν ἐλέγχει ὁ Κύριος λέγων: Οὐ γάρ σύ μόνος εἶ, ὁ μή προσκυνήσας τῷ Βάαλ. Κατέλειπον ἐμαυτῷ ἑπτά χιλιάδας ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι δέν προσεκύνησαν τόν Βάαλ, (Γ´ Βασιλ. 19,18).

Ἡ προφητική καί κριτική φωνή τοῦ σήμερα τιμωμένου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλονότι τοῦ Ἠλιού, δέν ἀφορᾷ εἰς τήν κοινωνίαν τῆς ἐποχῆς του μόνον, ἀλλά καί εἰς τήν σύγχρονον ἡμῶν ἐποχήν καί τήν ἠθικήν παρακμήν καί διαστροφήν τῶν θρησκευτικῶν ἀξιῶν γενικώτερον καί τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως, εἰδικώτερον.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ λόγος τοῦ ἁγίου προφήτου ἡμῶν Ἠλιού καταγγέλλει τήν ἀδικίαν καί τήν εἰδωλολατρίαν τῶν παθῶν καί τῶν ψευδωνύμων θεῶν. Καταγγέλλει τήν ἀσέβειαν πρός τόν Θεόν τῆς ἀγάπης τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας. Καταγγέλλει τήν ἀνομίαν καί τήν ἀποστασίαν. Ταυτοχρόνως δέ – ὁ Πρόφητης Ἠλίας- κηρύττει καί ὁμολογεῖ ὅτι ζῇ καί δέν εἶναι ἀπών ὁ Θεός τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, δεόμενος καί λέγων: «Ἐπάκουσόν μου, Κύριε, ἐπάκουσόν μου ἐν πυρί, καί γνώτω ὁ λαός οὗτος, ὅτι σύ εἶ Κύριος ὁ Θεός καί σύ ἔστρεψας τήν καρδίαν τοῦ λαοῦ τούτου ὀπίσω». (Γ᾽ Βασιλειῶν 18, 37), δηλαδή ὅτι Σύ Κύριε εἶσαι ὁ πραγματικός Θεός, ὁ ὁποῖος δύνασαι νά στρέψῃς τήν καρδίαν τοῦ λαοῦ τούτου καί πάλιν, ἵνα ἀκολουθῇ Σε.

Ἡ προσευχή τοῦ Ἠλιού εἰσηκούσθη καί Κύριος ὁ Θεός ἔστειλε πῦρ / φωτιά ἐξ οὐρανοῦ καί κατέκαυσε τό θυσιαστήριον τοῦ ψευδοῦς Θεοῦ Βάαλ. Ἡμεῖς μέ τοιαύτην πίστιν καί θερμότητα καλούμεθα νά προσευχώμεθα καί νά δεώμεθα τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου ἡμῶν Ἠλία. Ἀμήν ἔτη πολλά».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε κέρασμα εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον ὑπό τήν σκιάν τῶν πεύκων, τήν μεσημβρίαν δέ τράπεζα, τήν ὁποίαν παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριώτατον καί ἄλλους ὁ Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας