- Γράφτηκε από Ελένη Βασάλου
Μελετήσαμε
την ΕΡΩΤΗΣΗ προς τον κ. Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού και Αθλητισμού
«σχετικά με την απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών» από τις κυρίες
Βουλευτές Μαρία Γιαννακάκη και Μαρία Ρεπούση.
Σε
όλα τα ερωτήματα που τίθενται από τις αξιότιμες κυρίες Βουλευτές απαντά
η απόφαση 115/ 2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων. Δεν τη μελέτησαν;
Η απόφαση 115/ 2012 αποδέχτηκε:
η
γνώμη του Συνηγόρου του Πολίτη στις 17.11.2008, η οποία θεωρούσε ότι
μπορεί να απαλλάσσονται οι μαθητές «για λόγους συνείδησης χωρίς να
δηλώνεται ο λόγος της συγκεκριμένης αυτής επιλογής» είναι σε ευθεία
αντίθεση με το Σύνταγμα, τους νόμους του Κράτους, τις εγκυκλίους του
Υπουργείου Παιδείας, με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και
του ΕΔΔΑ (σελ. 4-5 της ως άνω απόφασης 115/ 2012).
2)
Οι απόψεις του Συνηγόρου του Πολίτη δε δεσμεύουν τις Κρατικές
Υπηρεσίες, όπως δέχεται η νομολογία των δικαστηρίων και συγκεκριμένα του
Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο με την 1041/2004 απόφασή του
δέχεται επί λέξει «... η σιωπηρή άρνηση της Διοικητικής Αρχής να
συμμορφωθεί σε πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτου δεν αποτελεί παράλειψη
οφειλόμενης ενέργειας» (σελ. 6-7).
3)
Το ΥΠ.Ε.Π.Θ. δεν απεδέχθη τις απόψεις του ΣτΠ. και τις απέρριψε ως
αβάσιμες (ίδετε έγγραφο Υπουργού Παιδείας προς το ΣτΕ υπ' αριθμ.
450120-11-2008, ομοίως έγγραφο ΥΠ.Ε.Π.Θ. υπ' αριθμ. 774741Γ2/2-2-2010 ως
και υπ' αριθμ. 82493/Γ1/12-7-2010), (σελ.7 και 28).
4)
«Οι ισχυρισμοί και οι απόψεις του Συνηγόρου του Πολίτη είναι νομικώς
αβάσιμες και παραπλανητικές… Ανακριβής ο ισχυρισμός του, ότι το
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιβάλλει στα Ευρωπαϊκά
Κράτη να καταστήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών προαιρετικό κατ' επιταγή
των διατάξεων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» (σελ. 7,
20, 25, 26, 28).
5)
Χαρακτηριστικό απόσπασμα της από 15-6-2010 αποφάσεως του ΕΔΔΑ (υπόθεση
Grzelak κατά Πολωνίας προσφυγή Νο 771012002), μεταξύ των άλλων αναφέρει
«.... το δικαστήριο επισημαίνει, ότι ανάγεται εις το εθνικό περιθώριο
εκτιμήσεως που αναγνωρίζεται εις τα κράτη κατ' άρθρο 2 του Πρωτοκόλλου
Νο 1 να αποφασίσουν το πώς θα διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών»,
εάν δηλαδή θα είναι προαιρετικό ή υποχρεωτικό» (σελ. 7).
Η
υπόθεση Αλεξανδρίδη κατά Ελλάδος (προσφυγή Νο 19516/06, την οποία
επικαλούνται και προβάλλουν οι ερωτώσες Βουλευτές, όπου καταδικάστηκε η
Ελλάδα, διότι ζητήθηκε από έναν δικηγόρο, όταν έλαβε την άδεια του
δικηγορείν, να ορκισθεί δημόσια ενώπιον δικαστηρίου, οπότε θα
αποκαλύπτονταν οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις), είναι εντελώς
διαφορετική από την περίπτωση της αιτήσεως απαλλαγής ενός μαθητή από το
μάθημα των Θρησκευτικών, διότι ουδεμία δημόσια "αποκάλυψη" θρησκευτικών
πεποιθήσεων υπάρχει (Βλ. Δρ. Γ. Κρίππα, «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το μάθημα των Θρησκευτικών», επιστολή προς το
Συνήγορον του Πολίτου, περιοδικό «Εφημέριος», τεύχος 11, Δεκ. 2010).
Ο
γονέας ή ο μαθητής, αν είναι ενήλικας, ζητά να εξαιρεθεί από ένα
υποχρεωτικό μάθημα και ως εκ τούτου θα πρέπει να αιτιολογήσει την αίτησή
του, προκειμένου να απολαύσει ανεμπόδιστα το δικαίωμά του. Ανάλογα
συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις, κατά τις οποίες απευθυνόμαστε σε
δημόσιες υπηρεσίες, καταθέτοντας δικαιολογητικά, που αφορούν προσωπικά
μας δεδομένα. Αυτά είναι κρατικά απόρρητα, χρησιμεύουν δε αποκλειστικώς
για την ικανοποίηση του αιτήματος του αιτούντα. Σε καμία περίπτωση δεν
κοινοποιούνται, ούτε γίνονται μέσα προς δίωξη ή άνιση μεταχείριση. (Βλ.
Γ. Κρίππα, «Αποτελεί ψευδή δήλωση προς δημόσιαν αρχήν η αίτηση απαλλαγής
από το μάθημα των Θρησκευτικών υπό ορθοδόξων μαθητών» σελ. 7-8, μελέτη
στην οποία παραπέμπει η ως άνω απόφαση 115/ 2012 στη σελίδα 25 αυτής).
«Η δήλωση γίνεται με πρωτοβουλία του μαθητή και για την άσκηση του
δικαιώματος, που του αναγνωρίζει η έννομη τάξη για την προστασία της
θρησκευτικής ελευθερίας» (Βλ. Ολ. ΣτΕ 2281/ 2001 και λοιπές αποφάσεις
ΣτΕ στη σκέψη 11η της απόφασης 115/ 2012, και Γ. Κρίππα αμέσως παραπάνω
στη σελ. 25 αυτής).
Επιπλέον,
απαλλαγή ενός Ορθόδοξου από το μάθημα των Θρησκευτικών, δε
δικαιολογείται, διότι το μάθημα δε μεταβάλλει τη θρησκευτική του
συνείδηση. Τούτο είναι δυνατόν να ισχυριστεί μόνον ο μη Ορθόδοξος. Το να
θέτουμε θέμα απαλλαγής των Ορθοδόξων μαθητών, πέραν του ότι είναι
παντελώς αβάσιμο και παράνομο, όπως εκτενώς αναπτύσσεται στην απόφαση
115/ 2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων, είναι επιπλέον και εκ του
πονηρού, διότι στοχεύει στην κατάργηση εκ των ένδον ενός μαθήματος
θεμελιωμένου, λόγω της ύψιστης αξίας και πολλαπλής σημασίας του για την
Ορθόδοξη Πατρίδα μας, στο ελληνικό Σύνταγμα και τους νόμους της
ελληνικής Πολιτείας, όσο ελάχιστα. Προφανώς, οι κυρίες Βουλευτές, επειδή
δε δύνανται να το καταργήσουν διά της νομίμου οδού, επιδιώκουν τον ίδιο
στόχο παραπλανητικά.
Εν
όψει όλων αυτών, ουδένα καλοπροαίρετο και έχοντα αληθινή γνώση των
πραγμάτων μπορούν να πείσουν οι ερωτώσες Βουλευτές με όσα παντελώς
νομικά και πραγματικά αβάσιμα παραθέτουν στο κείμενο της ως άνω
ερωτήσεώς τους προς τον Υπουργό Παιδείας.
Ελένη Βασσάλου, Θεολόγος
